Φυσικά και η πίστη δύναται να είναι spiritual αποκούμπι. Μιλάμε για πολύ βασικές (και γνωστές) λειτουργίες της πίστης σε πανανθρώπινο επίπεδο.Αν το παλληκάρι, όπως λες, έβρισκε παρηγοριά-δύναμη και ότι άλλο στην προσευχή κ.λπ. με αποτέλεσμα να μην διαταράσσεται από το γεγονός ότι αποτελούσε τον κινούμενο περίγελο (και ουχί μόνον) του στρατοπέδου, δεν μπορώ να φανταστώ γιατί θα ήταν τόσο επιρρεπής στο να διαταραχτεί από τον ισχυρισμό του Σαπουντζάκη (που όμως δεν είναι μόνο ισχυρισμός του τελευταίου, όπως προσπάθησα να σου εξηγήσω). Παρανοϊκή είναι η απαίτηση-δόγμα της Εκκλησίας, που θέλει τα lgbt άτομα μεν, αλλά τα θέλει μισά δε. Και αυτή η απαίτηση, κατά την γνώμη μου, μπορεί να καμφθεί και επιβάλλεται να καμφθεί, αλλιώς είτε θα έχεις στους κόλπους σου ανθρώπους μισούς (και θα είσαι υπεύθυνος γι’ αυτό), είτε δεν θα τους έχεις καθόλου. Κάπως παρανοϊκό είναι επίσης να ισχυριζόμεθα ότι το εν λόγω παλληκάρι "κινδυνεύει" περισσότερο από την εμπειρία του Πέτρου και όχι από τον σεξισμό και την διαμορφωμένη ομοφοβία της κοινωνίας, για την οποία σε έναν κάποιο/σημαντικό βαθμό συνυπεύθυνη είναι και η Εκκλησία και το δόγμα της. Ω, ναι ακούγεται, πραγματικά, "χριστιανικό" κατά μία έννοια (βασανίσου-για να λυτρωθείς/να σε κάψω γιάννη να σ' αλείψω λάδι/μέλι), αλλά νομίζω ότι μπορούμε επιτέλους να δούμε τα πράγματα λίγο πιο πλατιά. Το lgbt άτομο, θα πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζεται (στην καλύτερη περίπτωση) σαν κρυφός καρκινοπαθής τελευταίου σταδίου, για όλη του τη ζωή. ______...Και αν διαταρασσόταν η πίστη του ανθυπολοχαγού σε νεαρή ηλικία, αυτό δεν θα σήμαινε *απαραιτήτως * ότι θα κατέληγε αυτοκτονικός, μπορεί απλά, λόγω διαφορετικών ερεθισμάτων και προσλαμβανουσών να έβρισκε άλλες οδούς, ούτως ώστε να κρατά όσο το δυνατόν πιο γερά, σε αντίξοες συνθήκες.