Μια χαρά σε βρίσκω, γιατί 'μακάρι να ήσουν πιο τακτοποιημένη'; Επειδή έτσι λέει η μαμά; Αφού τα βασικά τα κάνεις! Σπίτι μου(ας) [που η μαμά δεν μπαίνει γιατί εννοείται θα γκρινιάξει για το τι κάνω και το τι μάζεψα και τι δεν μάζεψα, θ'αρχίσει ν'ανοίγει πόρτες, συρτάρια και να κριτικάρει κλπ κλπ κλπ] έχουμε μόνο έναν κανόνα: Δεν θα ζούμε την καθημερινότητα μας λες και είναι η μαμά στη γωνία και κουνάει το δάχτυλο. Αυτό οδηγεί σε υπέροχες συνήθειες όπως το να μην κόβουμε το καρπούζι αλλά να το τρώμε λες και ψάχνουμε για πετρέλαιο και σε δύσκολες στιγμές όπου λέμε 'εντάξει, το παίρνω απόφαση, θα κάνω αυτά, εσύ;' και μουτρώνουμε όσο γίνονται οι αναγκαίες δουλειές και μετά όλα καλά. Πιστεύω ότι πρέπει να σταματήσει αυτή η καταπίεση απ'τις προηγούμενες γενιές για το πώς θα πρέπει να ζούμε τις ζωές μας για να είναι 'σωστό' ένα σπίτι. Εννοείται πως μιλάω για φύσει ακατάστατες. (Βέβαια δεν έχω παιδί. Φαντάζομαι εκεί παίζουν άλλοι κανόνες.)