Πιάνομαι απο το σχόλιό σου για να επεκταθώ λίγο. Η σειρά γέννησης στην οικογένεια παίζει κι αυτή το ρόλο της. Ο μικρότερος αδερφός είναι πάντοτε πιο "ελεύθερος" σε σχέση με τον μεγαλύτερο που μεγαλώνει με μεγαλύτερες "ευθύνες" και μεγαλύτερη αστυνόμευση. Επιπλέον η σειρά με την οποία αντιμετωπίζουν οι γονείς κάποιο "θέμα" με τα παιδιά τους έχει κι αυτή την σημασία της. Αν στο πρώτο παιδί πήγαν όλα ΟΚ σύμφωνα με τις συμβατικές προσδοκίες και το δεύτερο ξαφνικά δεν προσαρμόζεται σε αυτές τότε φορτώνεται όλη την διάψευση (και την σύγκριση!!) αυτών των προσδοκιών. Πολλές φορές χωρίς να συντρέχει κάποιος φοβερός λόγος. Ας πούμε εδώ έχουμε μια υψηλόβαθμη σχολή και ο μικρός δεν συγκεντρώνεται στο διάβασμα για να περάσει. Δηλαδή σιγά τα ωά λες κι είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος που δεν ήθελε στην πραγματικότητα να πετύχει κάτι τέτοιο! Το ότι δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του επιπλέον ίσως να απορρέει ακριβώς από αυτό. Για να σκεφτούμε πόσο σπαστικό (και καταρρακωτικό ψυχολογικά) πρέπει να είναι να σε συγκρίνουν με το "τέλειο πρότυπο". Αυτό από μόνο του οδηγεί σε άρνηση συμμόρφωσης. Λογική αντίδραση είναι το "αφού δεν μπορώ να φτάσω το πρότυπό σας θα κάνω ό τι περνάει από το χέρι μου για να είμαι όσο το δυνατόν μακρύτερα από αυτό". "Αφού μου την λέτε που μου την λέτε να έχετε τουλάχιστον λόγο να μου την λέτε!"Ίσως οι γονείς πληρώνουν τα λάθη που έπραξαν σε μικρές κι ευαίσθητες ηλικίες? Και είναι κρίμα για τα αδέρφια γιατί θα χαλάσει κι η αναμεταξύ τους σχέση στο τέλος.