#7.Πω,ρε φίλε...Η αμήχανη στιγμή,που ενώ κανονικά θα συμπονούσες έναν άνθρωπο,τελικά εξοργίζεσαι μαζί του.Νιώθεις κι εξαπατημένος,που μπορεί να στεναχωριόσουν γι'αυτόν.Είναι δύσκολο να ανιχνεύσεις και τα όρια,που ο ψυχισμός,η συμπεριφορά κάποιου μπορούν να επηρεαστούν από μια τέτοια ασθένεια ή απλά υπήρχε πάντα εκεί μια τεράστια πυριτιδαποθήκη,που περίμενε τη σπίθα,για να γίνει μπαμ.Έχω συναντήσει ανθρώπους,όχι βέβαια σε τόσο ακραίες καταστάσεις,που η δυστυχία τους είναι μοχλός ενέργειας.Δυσκολεύομαι να το περιγράψω.Σαν να αποκτά νόημα η ζωή τους,να χαίρονται,που υποφέρουν.Να απομυζούν την προσοχή των άλλων ζώντας ένα δράμα,για το οποίο φέρουν κι οι ίδιοι σημαντικό μέρος της ευθύνης,και να τους καταδυναστεύουν.Είναι ένα ανατριχιαστικό είδος εξουσίας.
