Αυτά είναι. "Καλέ, με ποιον συνομιλώ" ένα πράγμα....Αν και θα απογοητευτείς, δεν έχω και πολλά να προσφέρω στην συζήτηση, whatsoever. Για τον κέρουακ, στην ώριμη (χαχα, not) ηλικία των 12 approx. διάβασα, και μου φάνηκε βαρετός, επαναλαμβανόμενος και περισσότερο heteronormative, για να μπορέσω να παραβλέψω, τουλάχιστον, το βαρετό και επαναλαμβανόμενο part (κάτι που δεν έχω ξεπεράσει, όχι μόνο με τον κέρουακ, αλλά και π.χ. με το μόμπυ ντικ ή με το άρωμα του ονείρου κ.λπ). Τελοσπάντων κάτι στο psyche της όλης "τρελοπαρέας" μάλλον μου πέφτει βαρύ. Στην ίδια ηλικία προτιμούσα ν' ακούω τα whiplashes της βιόλας του cale, παρά να διαβάσω περισσότερες από δέκα σελίδες του naked lunch.[...καλά, στην συνέντευξη ο μίστερ sanders λέει ότι η κινητήριος δύναμη για τον μάη του 68 ήταν μία κακώς εννοούμενη μητριαρχία, αυτή της auntie Yvonne? Ή τ' αυτιά μου κάμανε πουλάκια;]Κανά τραγουδάκι γι' αεριωθούμενα, όχι; νιέτ; :-(