#3 Γνωρίζω περιπτώσεις -και έχουμε δει τέτοιες και στη στήλη - που οι γονείς μοιάζουν να αντιμετωπίζουν τον νονό σας κουμπαρά για το βλαστάρι τους, τον θυμούνται μόνο όταν πλησιάζουν γιορτές και με το που πατάει σπίτι τους τον κοιτούν στα χέρια. Μιλάμε για τέτοια περίπτωση; Γιατί εσύ δεν αναφέρεις ούτε ένα παράπονο από την οικογένεια, λες μάλιστα ότι είστε καλοί φίλοι. Ίσως εσύ ένιωθες την υποχρέωση να κάνεις πολύ μεγάλα δώρα,ώστε έφτασες να αντιμετωπίζεις το βαφτηστήρι ως βάρος που μετρούσες αντίστροφα ώσπου να μπορέσεις να το ξεφορτωθείς; Αν ναι, μπορείς απλώς να περιορίσεις τα δώρα σε συμβολικά επίπεδα. Δεν ξέρω αν ως τώρα έλεγες "θα περάσω την Κυριακή των Βαΐων να φέρω και τα δώρα του Τάκη". Πλέον μπορείς να κανονίζεις μια οικογενειακή συνάντηση -αφού λες πως είστε φίλοι- κάπου γύρω στις γιορτές και να έχεις κάποιο δωράκι αβροφροσύνης (ένα κάρο ψιλολοΐδια & γκατζετάκια υπάρχουν σε στοιχειώδεις τιμές), κι αν είναι για το Πάσχα να του πεις, σε ψιλοαστείο τόνο, "Ε φαντάζομαι ο Τάκης κοτζάμ άντρας δεν θέλει πια λαμπάδα, ε; (ή κοτζάμ γυναίκα, γιατί σκέπτομαι ότι το βαπτιστήρι είναι unisex όρος)". Πόσο δύσκολο είναι εξάλλου; Αν είστε "καλοί φίλοι" δεν θα είναι περίεργο να τα βρεθείτε σπίτι τους 2-3 φορές το χρόνο και, μαζί με πχ. τα γλυκά φέρεις και κάτι συμβολικό. Κι αυτό εξάλλου σταδιακά μπορεί να κοπεί, όσο μεγαλώνει, όσο πιθανώς δεν εμφανίζεται σε μαζώξεις με οικογενειακούς φίλους, όπως τόσοι άνθρωποι 20-25 χρονών. Υπάρχει κάποια φούρια να κοπούν όλα μαχαίρι μόλις σπάσει το νήμα της ενηλικίωσης, και δη με διάγγελμα; Είναι αχώνευτο αυτό το βαπτιστήρι; Είναι ρουφήχτρα χρημάτων; Τα έξοδα ούτως ή άλλως θα μπορούσες να τα περικόψεις κι από παλιότερα, αν δεν σου περισσεύουν.
