Συμφωνώ απολύτως και ολοσχερώς! Η κρίση του καθενός είναι υποκειμενική, άλλος θέλει γιατρό-μαμά, άλλος γιατρό-επιστήμονα. Έχω φίλη που φεύγει ευχαριστημένη μόνο αν της γράψει αντιβίωση η παιδίατρος. Έχω συγγενή γιατρό, που όταν βαραίνει από σοβαρά περιστατικά, φεύγει απ'το ιατρείο για κανένα μισάωρο, για να μπορέσει ν'ασχοληθεί με τη γρίπη του επόμενου. Άλλοι το βρίσκουν συγκινητικό, άλλοι απαράδεκτο. Όταν φίλη έμεινε έγκυος και ήρθε σ'εμένα επειδή έλεγα πόσο καλό γυναικολόγο έχω, της πρότεινα κάποιον που παρακολουθούσε άλλες φίλες, που γέννησαν μ'αυτόν τον γιατρό, με ή χωρίς καισαρική, με ή χωρίς επιπλοκές, όχι αυτόν που επισκεπτόμουν εγώ για τις ανωμαλίες τις περιόδου μου. Μετακόμισα από την επαρχία στην Αθήνα και πραγματικά στο θέμα "γιατρός", νιώθω μεγάλη ανασφάλεια. Back home, πολλά είναι τα στραβά από τις στενές επαφές με τους ανθρώπους, όμως σε αυτό το θέμα έχεις μαρτυρίες και εμπειρίες ανθρώπων που γνωρίζεις, μια αρχική εντύπωση μπορεί να επιβεβαιωθεί από επισκέψεις τρίτων, μια ειδικότητα είναι ανεπαρκής σε μια πόλη υπάρχει σε μια διπλανή, και η αναισθησία ή επιπολαιότητα ή αισχρή συμπεριφορά είναι εξαιρέσεις, στη δική μου εμπειρία, που μικρή δεν τη λες, δυστυχώς.