Άσε Σουβλίτσα, την ίδια απορία είχα κι εγώ όταν, πρόσφατα, γνώρισα τέτοιους γονείς. Γίνεται και παραγίνεται, όταν οι γονείς αποκτούν παιδί για να συμμορφωθούν με τις κοινωνικές επιταγές, έχοντας προηγουμένως παντρευτεί για τον ίδιο λόγο. Έχουν κάνει *ό,τι έπρεπε* και το αυτό επιβάλλουν και στα παιδιά τους. Γυρίζουν την πλάτη στα συναισθήματα των παιδιών τους γιατί οι ίδιοι δεν ξέρουν τι θα πει επιθυμία, ξέρουν μόνο λίστες με πράγματα που πρέπει να γίνουν, ώστε να τους επιβραβεύσει η κοινωνία.Δυστυχισμένοι άνθρωποι που μεγαλώνουν δυστυχισμένα παιδιά. Είναι αδύνατον να μεγαλώσεις ευτυχισμένο παιδί αν δεν συναισθάνεσαι. Επίσης, πιστεύω, και σίγουρα δεν είμαι η μόνη, ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται και βασανίζονται τόσο πολύ με το τι θα πουν οι άλλοι, δεν έχουν βιώσει τίποτα σοβαρό στη ζωή τους, τέτοιο που να τους κάνει να εκτιμούν τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή. Και πάντα νιώθω απαίσια στο δίλημμα, είναι τυχεροί ή άτυχοι, που έχουν αυτή την πολυτέλεια; Όμως τελικά, τώρα που το σκέφτομαι, τυχεροί είναι αυτοί και άτυχα τα παιδιά τους. Και δεν βρίσκω τίποτα πιο τραγικό από έναν γονιό που έχει ευτυχήσει εις βάρος του παιδιού του.Οπότε νομίζω, ότι σε τέτοιους γονείς, ένα παιδί θα έπρεπε να γυρίσει την πλάτη χωρίς καμία ενοχή, και να βρει την ευτυχία. Δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς την ευτυχία. Αρκεί απλώς να φύγει από εκεί που δυστυχεί.