Πολύ εύκολα συστήνεται ο εισαγγελέας κι ο εγκλεισμός...(δείτε ή διαβάστε για την Καμίλ Κλωντέλ ή το Γιαννούλη Χαλεπά π.χ.).Σκληρό δε μ' ακούγεται το σχόλιο, υποκειμενικό και λάθος μ' ακούγεται, όπως κάθε διαδικτυακή διάγνωση.Ας κάνω, λοιπόν, κι εγώ τη δική μου.Διάβασα πολύ προσεκτικά το 7.Μόνο εγώ διακρίνω μία πολύ χειριστική μάνα, έναν άφαντο πατέρα και καραμπινάτη sibling rivalry;Ο "Γιάννης" είναι 22, πέρασε στο πανεπιστήμιο, δεν έχει πρόβλημα συμπεριφοράς εκτός οικογένειας(απ' την εποχή του νηπιαγωγείου).Εμένα αυτό μου λέει ότι το πρόβλημα είναι στο οικογενειακό πλαίσιο, όχι στο Γιάννη.Ο Γιάννης δεν αντέχει άλλο τη μάνα του, τον πατέρα του, τη μικρότερη αδελφή του που ψάχνει τα συρτάρια κι έχει κάνει "κόμμα" με τη μάνα(κατάλοιπα της πατριαρχίας).Στ' αντικαταθλιπτικά δε φθάνεις τυχαία, γιατί η αδελφή του δε γνωρίζει ή δε μας λέει ΠΩΣ έφθασε σ' αυτά; Μόνος του τα πήρε; Ποιος του τα' δωσε; Μήπως δεν έπρεπε να τα πάρει και καθόλου, διότι τα χάπια ούτως ή άλλως δεν αλλάζουν το σπίτι σου, αν είναι προβληματικό;Οι σκηνές "βίας" κι "επιθετικότητας" αυτές δε μ' εντυπωσίασαν, στο σπίτι μου ήταν ψωμοτύρι απ' όλους προς όλους, όπου κι όπως τον έπαιρνε τον καθένα...Κι εγώ έχω καταστρέψει την πόρτα του μπάνιου, χτυπώντας την με μια μπαμπού καρέκλα(κατέστρεψα και την καρέκλα), διότι ο αδελφός μου καθόταν μέσα επί ώρες κι έχ.ζε διαβάζοντας κατά την προσφιλή του συνήθεια εφημερίδα, ενώ εγώ ήθελα επιτέλους να κατουρήσω - 1 λεπτό χρειαζόμουν να διακόψει!Στη συνέχεια αναγκάσθηκα να κατουρήσω εκτός μπάνιου - στο πάτωμα του δωματίου του αδελφού μου.Η σχέση μας ήταν από πάντα κακή και βίαιη, πολύ περισσότερο απ' της 7.Δεν ντρέπομαι να το πω, νεώτερος δεν το καταλάβαινα, άλλωστε: ζήλευε.Αυτή η κατάσταση(κι άλλες) έβλαψε τη διάθεσή μου, το θυμικό μου, δεν ανέχομαι εύκολα κι είμαι ικανός γι' άμεση, αποτελεσματική "αντεπίθεση", διότι γνωρίζω πολύ καλά την κακία και την επιθετικότητα, κι έπρεπε να επιβιώσω κάπως. Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία και την ισορροπία μου με την οικογένειά μου, αλλ' είναι πάρα πολύ δύσκολο ενίοτε(αποφεύγω να τους συναντώ).Ένας τρίτος παρατηρητής μ' άλλες οικογενειακές καταβολές, που δεν γνωρίζει το οικογενειακό παρελθόν μας, σοκάρεται, θα μπορούσε να κρίνει κάποιες αντιδράσεις μου "ακραίες", "παράλογες".Δεν πειράζει, εγώ ξέρω πού "απαντώ".Αρκεί να σας πω ότι, όταν στα 18 μου έκανα coming out (ως bi) στη μητέρα μου(δε λέω ότι είν' αυτή η περίπτωση, αναφέρομαι στο χάσμα ανάμεσα σε παιδί κι οικογένεια), μ' έστειλε σε ψυχίατρο - για να το ξεπεράσω.Νομίζετ' ότι αυτό δε μ' έθλιψε/λύπησε/θύμωσε/απογοήτευσε/κατέθλιψε/τραυμάτισε τη σχέση μου με την οικογένειά μου;Ποιος ξέρει τι κουβαλάει αυτό το παιδί, τον κρίνετε εύκολα και τον πατρονάρετε, με πρώτη την αδελφή του.Θα' θελα ν' ακούσω HIS SIDE OF THE STORY.
