Αγαπητή #5!Από πού να αρχίσω για να μην μακρηγορήσω δεν ξέρω, αλλά θέλω πολύ να σε βοηθήσω! Ίδια ερώτηση με τη δίκη σου στην αγαπημένη μου Λένα πριν 3 χρόνια περιπου. Εγώ 28 εκείνος 39. Εγώ δασκάλα, εκείνος μεζεδοπωλείο. Εγώ σαν τα κρύα τα νερά, εκείνος χωρισμένος με παιδί 10 ετών. Η απόλυτη καταστροφή δηλαδή! Και μεγάλος, και με παιδί, και δουλεύει νύχτα...Οι δικοί μου το έμαθαν δυστυχώς (δεν έχει σημασία πώς) 1 εβδομάδα αφότου ήμασταν μαζί. Πολύ γρήγορα δηλαδή. Έγινε ο χαμός, ακολούθησαν ατάκες τύπου "χάθηκαν οι άντρες" κτλ. Η Μαμα πιο ψύχραιμη προσπαθούσε να κρατήσει ισορροπίες και να κάνει τη νοσοκόμα του μπαμπά. Ο μπαμπας έχασε τον ύπνο του, πήγε 2 φορές στο νοσοκομείο επειδή δεν ένιωθε καλά και η περίληψη από τα οικογενειακά συμβούλια τα δικά μας είναι πως: " πρέπει να χωρίσεις τώρα που είναι νωρίς, η πρώην θα σας δημιουργεί προβλήματα, είναι ένας γέρος καφετζής, το παιδί θα έχει έξοδα, Θα κανείς το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σου αν συνεχίσεις αυτή τη σχέση"Στο πρώτο "συμβούλιο" αποχώρησα κλαίγοντας. Οι αποφάσεις μου και ανακοινώσεις μου στους γονείς ηταν οι εξής και ειπώθηκαν με πλήρη έλεγχο, ψυχραιμία, σιγουριά και ανάληψη της ευθύνης της ζωής μου: " κάνατε καλά που μου είπατε τη γνώμη σας, αυτη είναι η δουλειά σας και σε αυτά που φοβάστε έχετε σε όλα δίκιο και ακριβώς τα ίδια θα έλεγα στο παιδί μου και εγώ. Όμως, δεν παραγγέλνουμε το ποιον θα αγαπήσουμε, με τον άνθρωποι αυτό ταιριάζω 10 στα 10 προς το παρόν και αν συνεχίσει έτσι δεν θα τον αφήσω. Είμαι υπεύθυνη εγώ για τη ζωή μου, θα αναλάβω όλη την ευθύνη και αν κάνω λάθος θα φανεί και απλά θα χωρίσω. Παίρνετε εσείς την εύθυνη να μου πείτε να χωρίσω και να το μετανιώνω μια ζωή; "Η απάντηση ήταν όχι. Δεν πήραν το ρίσκο να με πιέσουν και να αποδειχθεί πως εκανα λάθος που χώρισα. ημουν σίγουρη ότι θέλω να το ζήσω, ότι θέλω να δω αν ταιριάζουμε, είχα 100 πισίνες για όλα και φοβόμουν και η ίδια φυσικά μιας και οι φόβοι αυτοί είναι ρεαλιστικοί. Όπως λέει και η Λένα, αν σε βλέπουν να αμφιβάλλεις τότε θα τρέφουν τα επιχειρήματα τος κ άλλο. Πάρε το στα χέρια σου, ρίσκαρε το, μην δεσμευτείς σε τίποτα. Ζήσε το και θα δείξει. Μην αφήσεις κάτι που ίσως μετα από χρόνια το αναζητάς λέγοντας "και αν είχα μείνει;"Η δίκη μου ιστορία προχωρήσε αναίμακτα. Παντρευτήκαμε μετά από 1,5 χρόνο και τώρα έχουμε ένα μωράκι! Οι γονείς μου τον λατρεύουν και κάνουμε παρέα πολύ συχνά όλοι μαζί. Διεκδίκησα αυτό που ήθελα και αποδείχθηκε σωστό. Οφείλω βέβαια να σου πω ότι είναι πολύ δύσκολο και θέλει πολλή ωριμότητα και συζήτηση για να αντιμετωπίσεις τα διαφορά που μπορεί να προκύψουν έμαθα τέτοιου είδους οικογένεια. Αλλά έτσι δεν είναι κάθε γάμος; Μπορεί να είναι αυτός που σου κάνει, μπορεί και όχι. Μην αφήσεις τους άλλους που τον βλέπουν μόνο με ταμπέλες να προδικασουν το αποτέλεσμα χωρίς κανένα άλλο στοιχείο. (Συγνώμη για το τεράστιο κείμενο, όπως καταλάβατε ταυτίστηκα!)
