Eπειδή η λέξη "έρωτας" (κι όχι η συνεκδοχή επιθετικός προσδιορισμός του ουσιαστικού "έλξη") από την εποχή των τροβαδούρων -και σήμερα επί rom com και ροζ αναγνωσμάτων- αποδίδει ιδιότητες που δεν φέρει αυτό που περιγράφεις τόσο καλά: Tο αδιέξοδο/απραγματοποίητο (αυλικός έρωτας ή έρωτες για παντρεμένους επί τω συγχρόνω πλαισίω). To μοιραίο ("ήταν γραφτό"/"τα άστρα συνομώτησαν"). Το αναπόδραστο ("το άλλο μου μισό"...τι θα γίνω αν χαθεί?). Το ατελέσφορο ("θυσιάστηκε για έναν έρωτα"). Δημιουργεί η ονοματοδοσία αυτή υπερβολικά πολλές προσδοκίες και κρεμάει υπερβολικά μεγάλα βάρη σε κάτι που τελικά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ενθουσιασμός. Ενώ το να πεις "νιώθω ερωτική έλξη" δεν φέρει πίσω του φορτίο αεροπλανοφόρου από ιδέες σφυρηλατημένες στους αιώνες. Γι'αυτό!