Βρε παιδιά ωραία όλα αυτά που λέτε και μάλιστα με πολλά συμφωνώ. Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να σκεφτομαι όποτε έρχεται αυτή η κουβέντα οτι κανείς από μας δεν θα μπορούσε να εκφράζει τόσο ωραία την αποψάρα του για το θέμα αν η δική του μητέρα είχε αποφασίσει ότι είναι ανεπιθύμητη η εγκυμοσύνη της και είχε κάνει έκτρωση, γιατί απλούστατα δεν θα υπήρχαμε. Ας πούμε εμένα η δική μου μητέρα μετά από εμάς τις 3 αδερφές, είχε άλλες δύο εγκυμοσύνες τις οποίες παρότι επεδίωξε, εντούτοις τερμάτισε (όχι για λόγους υγείας, αλλά γιατί τελικά αποφάσισε ότι δεν ήθελε άλλες ευθύνες). Άραγε πώς θα ήταν αυτά τα 2 αδέρφια; Κι επιτέλους ποιος θα μιλήσει εκ μέρους των μωρών που δεν είχαν την ευκαιρία να γεννηθούν; Πού σταματάει το δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της και πού ξεκινάει του μωρού; Γιατί μπορεί να λέμε ότι είναι ένα μάτσο κύτταρα σε αυτή τη φάση αλλά έτσι ακριβώς ήμασταν όλοι εμείς πριν γεννηθούμε, ένα μάτσο κύτταρα!Δεν μπορώ να το ξεκαθαρίσω μέσα μου. Τελικά δεν ήμουν από την αρχή άνθρωπος με δικαιώμα στη ζωή, αλλά έγινα κάποια στιγμή αφού γεννήθηκα; Δεν παραμένω ένα μάτσο κύτταρα, απλώς πολύ πολύ περισσότερα;