#1 Νομίζω ότι ο θυμός εν μέρει αφορά και τον ίδιο της τον εαυτό μιας και δεν σεβάστηκε τα όριά της με το να του δίνει τόσες ευκαιρίες για πραγματικά μεγάλα χρονικά διαστήματα να την χειρίζεται όπως θέλει. Ίσως κι ένα μέρος της ήλπιζε να την προτιμήσει και αφού δεν έγινε να νιώθει τη ματαίωση. Δυστυχώς, πέρα από καβάτζα ήταν άλογο κούρσας και μάλιστα έβγαινε δεύτερη. Αυτό σε συνάρτηση με την έλλειψη λοιπών εμπειριών της έριξε το ηθικό. Θεωρητικά, μπορεί να ξέρει ότι ένα άτομο σαν τον πρώην της είναι βαθιά συμπλεγματικό ον με ελάχιστη/μηδαμινή αυτογνωσία και ακατάλληλως για μια πραγματικά ωραία σχέση που δεν θα καταλήξει σε φθορά. Το πρόβλημά της είναι όμως η παθητική στάση που επέδειξε. Αλλά, δυναμική στάση δεν είναι πάντα να σπάσεις τα μούτρα του άλλου, είναι να μην του δίνεις τη δυνατότητα να σε επηρεάζει και να προχωράς. Θα πρότεινα, αντί να επικεντρωθεί στον πρώην (ο οποίος ικανός είναι να μην σεβαστεί ούτε τον γάμο του) να επικεντρωθεί στον εαυτό της. Να δει που βρίσκεται. Αν αντλεί ευχαρίστηση από τη ζωή της. Να δει τι της λείπει, τι θέλει να αλλάξει και πως μπορεί να το κάνει. Μπορεί, αν θέλει, να ζει για πάντα στη σκιά του πρώην και της κακής εμπειρίας. Είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να κρυβόμαστε πίσω από τον πόνο μας για να μην υπάρξει περίπτωση να βιώσουμε εκ νέου κάποιον άλλον... Χαζό αλλά είναι εύκολο να το κάνεις. Πρέπει να ρισκάσει... ως χαμένη μόνο να κερδίσει πλέον μπορεί. Να κερδίσει μια καλή σχέση με τον εαυτό της και το νόημα στη ζωή της. Ο έρωτας αυτό το μαγικό έχει: κάνει την ανιαρή μας ζωή να μοιάζει ενδιαφέρουσα, ανατρεπτική. Γεμίζει τα κενά και γι αυτό πολλές φορές γραπωνόμαστε από ακατάλληλες σχέσεις που προσφέρουν κυρίως πόνο. Νιώθουμε έστω ζωντανοί και καταλήγουμε ζόμπι. :Ρ Είναι σημαντικό να μπαίνει κάποια στιγμή η τελεία. :)