Eνδιαφέρουσα η παρατήρησή σου. Με βρίσκει σύμφωνη αλλά μόνο με την στενή έννοιας της περηφάνιας : Δηλαδή το προσωπικό αίσθημα ανωτερότητας που μου προσφέρει η συνείδηση του δικαιώματος να καρπωθώ προσωπικά τα εύσημα για κάτι που κατάφερα εγώ ο ίδιος/η ίδια μόνος/η μου ή συνέβαλλα κι εγώ (προσωπικά) μαζί με άλλους προκειμένου να γίνει κατορθωτό.Πέρα από την στενή της έννοια, όμως, η περηφάνια είναι και συνώνυμο, ή καλύτερα συνεκδοχή, της έννοιας της αξιοπρέπειας. Ως εκ τούτου, το αίσθημά της παράγεται και από την συνείδηση ότι δεν υποκύπτεις συναισθηματικά ή αλλιώς σε μια δεινή κατάσταση, μολονότι αυτή μπορεί να σε φέρνει στα όριά σου ή να υπερβαίνει τα μέτρα σου (πχ. τις δυνάμεις σου, τις δυνατότητές σου κλπ). Υπό αυτήν την έννοια, περήφανοι μπορούμε να αισθανόμαστε όλοι όσοι διατηρούμε ακέραιη την αίσθηση της αξιοπρέπειάς μας μπροστά ή εντός σε οτιδήποτε και αν μας συμβαίνει. Υπό την ίδια αυτή έννοια πάντα, η περηφάνια παράγεται προεκτασιακά και από την αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα που έχει επιδείξει (ιστορικά εν προκειμένω) ότι διαθέτει τα ως άνω χαρακτηριστικά. Μην σου διαφεύγει, δε, ότι μια ομάδα δεν συνίσταται απαραιτήτως μόνο σε όσα μέλη της μοιράζονται συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (εξωτερικά ή και πολιτισμικά ακόμα, πόσο μάλλον εμπειρικά) αλλά κατά κύριο λόγο σε όσους μοιράζονται το αίσθημα του ανήκειν σε αυτήν - συνειδησιακά.