Δεν έχω καταλάβει προς τι η υπερβολική και επαναλαμβανόμενη αισιοδοξία της κυβέρνησης τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν που πάντα κατέληγε στο τέλος σε μια απογοήτευση. Θυμάστε το προπερασμένο Πάσχα που με την Ανάσταση του Έθνους τελείωναν τα μνημόνια; Θυμάστε τις συμφωνίες που ήταν θέμα ημερών ή ωρών; (και οι μήνες από ώρες αποτελούνται θα μου πει κανείς...) Είτε είναι ανίκανοι να εκτιμήσουν μια κατάσταση, είτε τους δουλεύουν οι Ευρωπαίοι με ψεύτικες υποσχέσεις για να κάνουν πλάκα (που βέβαια συνδυάζεται με το πρώτο για να "πιάσει") είτε εντάσσεται σε μια σατανική επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης να μας πείσει ότι αυτούνοι οι κακοί Ευρωπαίοι τελικά δεν μας αφήνουν να χαρούμε λιγουλάκι την επερχόμενη μαγική και σούπερ-ντούπερ συμφωνία που έχει σχεδιάσει ο Πατερούλης και η οποία θα μας λύσει όλα τα προβλήματα, αλλά αντίθετα μας υποβάλουν σε Σκωτσέζικα ντουζ γιατί δεν αντέχουν την ιδέα ότι όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες εκείνοι έτρωγαν βελανίδια, ή γιατί μας ζηλεύουν που εμείς έχουμε προοδευτική κυβέρνηση ενώ εκείνοι έχουν ρέψει από τον νεοφιλελευθερισμό.Νομίζω όμως ότι ίσως συμβαίνουν και όλα αυτά μαζί σε ένα είδος κβαντικής επαλληλίας καταστάσεων, που ανάλογα με τον παρατηρητή καταρρέει σε ένα κάποιο από αυτά τα ενδεχόμενα, διαφορετικό κάθε φορά.