Δεν είναι κακό,Καραβάν'.Μια χαρά είναι οι χαλαρές σχέσεις.Το θέμα είναι το εξής:έχει μια 20χρονη την ωριμότητα να το διαχειριστεί,όπως ένας 35άρης-40άρης;Ο ένας έχει εμπειρίες,έχει ψηθεί.Για την άλλη,που μπορεί να μην έχει κάνει άλλη σχέση ή να έχει νταραβεριστεί μόνο με πιτσιρίκια,είναι διαφορετικό.Ζει και νιώθει πράγματα πρωτόγνωρα.Είναι σαν να παίζεις με ένα παιδί.Γουστάρεις να το μαθαίνεις,χαίρεσαι με τον ενθουσιασμό του,κολακεύεσαι που σε θαυμάζει.Ξέρεις όμως,ότι θα κερδίσεις,γιατί έχεις παραπάνω παρτίδες ή αγώνες.Εκείνο σε βλέπει θεό,αλλά σε πέντε χρόνια μπορεί άνετα να σε ξέσκιζε.Κι ενώ ο μικρότερος δεν το καταλαβαίνει,ο μεγάλος έχει επίγνωση της κατάστασης.Αυτό νομίζω,ότι είναι εκείνο,που προκαλεί ενστάσεις.Και κάποιοι,όπως λέει η Mitsi,γι'αυτό το λόγο παίζουν μπάλα μόνο με τα τσικό (συν ότι έχουν πιο στητό στήθος).Οι σχέσεις με πιο ώριμα άτομα έχουν κι άλλες απαιτήσεις.Κι εκεί μπορεί να φανούν ανεπαρκείς.Οι απαιτήσεις δεν είναι μόνο η προσδοκία για τη δημιουργία οικογένειας,που επίσης δεν είναι κακό.Θέλουμε και φερεγγυότητα.Ξέρουμε πολύ καλύτερα τις ανάγκες μας.Δε μασάμε με μπαρπούτσαλα.Δε θαμπωνόμαστε εύκολα,γιατί έχουμε κι εμείς εμπειρίες και συγκρίνουμε.Και σε πιο χαλαρές φάσεις θα ενδώσουμε γνωρίζοντας τι περιμένουμε από όλο αυτό.Όχι ότι δεν παραμυθιάζεται κόσμος και σε μεγαλύτερες ηλικίες,αλλά δεν μπορώ να δείξω την ίδια συμπόνια σε ανθρώπους,που θα έπρεπε να είναι πιο ψιλιασμένοι.Η κοπελιά πάντως της ερώτησης δεν είναι και μωρό.Στα 24-25 έχει κάποιος σπουδάσει,μπορεί να έχει ζήσει μόνος του,να δουλεύει,έχει τριφτεί λίγο στις διαπροσωπικές σχέσεις.Δεν είναι και τεράστιο το χάσμα μέχρι τα 40.