Σε μια απο τις προσφατες αργιες ετυχα πρωταγωνιστρια μιας αναλογης ιστοριας σε αστικο λεωφορειο της πολης,αδειο λογο αργιας καιρου και ωρας ηλικιωμένος που αποφασισε να αναλωσει την τελευταια ικμάδα του για να αλωσει οποιον ειχε την ατυχια να βρεθει στην ανοδο και την φυγη προς τα εμπρος επρεπε να περασει απο επανω μου για να μπει στο μισογεματο οχημα και οχι μονο δεν περιορίστηκε στην επελαση αλλα αφησε ελευθερο και τον καταπιεσμενο συνταξιουχο μεσα του που τον καθυστερησα λουζοντας με με διαφορα νοστιμα ...Τις περισσοτερες φορες δεν αντιδρω λογο κατατονιας ,ευγενειας στους εχοντες αναγκη η γιατι ειμαι βυθισμενη στα δικα μου προβληματα και θεωρω την αγενεια δεδομενη και ανεξαρτητη ηλικιας φύλλου και μεταφορικου μεσου,δεν καταλαβαινω τι εκανε κλικ μεσα μου η αριστερη πλευρα που ηταν αδεια και θα μπορουσε να ανέβει,το υφος μου χρωστα η ζωη και η πρωτη της ξαδελφη,το οτι με ακολουθουσαν σαν κλωσοπουλα τα παιδια μου τα λογια του παπα που δεν ειχα ακουσει εκεινη την ημερα αγνωστο.Το γνωστο ηταν να του κανω συσταση σε εντονο υφος οτι οσο και εαν βιαζεται να κρυφτει θα τον βρει ο χαρος και ,ολουςας αλωστε