#3.Μόνος σου υπογράφεις ως ζηλιάρης.Τι άλλη απάντηση ψάχνεις;Άμα ζηλεύεις,δεν μπορείς να χωνέψεις,ότι κάποιος άλλος έχει κάτι,το οποίο επιθυμείς κι εσύ.Ή που μπορεί και να μην το επιθυμούσες,μέχρι να το αποκτήσει ο διπλανός σου.Αυτό είναι η ζήλια.Και να υποκριθείς το χαρούμενο τόσο επιτυχημένα στο σημείο,που "and the Oscar goes to",δε θα είσαι.Ή δε θα ζηλεύεις ή θα υποφέρεις.Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο.Ανθρώπινο είναι,βέβαια.Θα τύχει κάποιες στιγμές,να νιώσουμε ένα τσίμπημα.Δεν είναι όμως και πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες,να πάψουμε να συγκρίνουμε συνεχώς τον εαυτό μας με τους άλλους.Να μετράμε,να βγαίνουμε πάντα λειψοί και να στεναχωριόμαστε.Να μετατοπίσουμε για λίγο το κέντρο του κόσμου δυο εκατοστά πέρα από τον εαυτό μας.Και,ναι,να χαρούμε και με τον άλλο,όταν καταφέρνει όσα δεν μπορέσαμε εμείς.Δεν είναι μονόδρομος η ζήλια,η πίκρα,που μας προκαλεί και μας τρώει.Έχουμε την επιλογή,να το δούμε κι αλλιώς το πράγμα και να νιώθουμε καλύτερα.
