#5 Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη Λένα στο ότι δε χρειάζεται να κάθεσαι να διαβάζεις στο παιδί σου. Ήμουν στην ίδια ακριβώς θέση με το παιδί σου μεγαλώνοντας, όταν πήγα δημοτικό η μαμά μου ήταν καθηγήτρια στο Γυμνάσιο και δούλευε και απογεύματα και ο μπαμπάς μου δούλευε σε άλλη πόλη και επέστρεφε μετά τις 9 συνήθως. Εμένα και τα αδέρφια μου μας πρόσεχε η γιαγιά μου και δεν θυμάμαι να μας διάβασε ποτέ κανένας. Πάντα ξέραμε ότι έπρεπε να κάνουμε τα μαθήματά μας και αν είχανε κάποια απορία συνήθως μπορούσε να μας τη λύσει η γιαγιά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, αλλιώς ρωτούσαμε τους γονείς μας το βράδυ όταν επέστρεφαν (με την αδερφή μου έχουμε ένα χρόνο διαφορά οπότε και αυτή δεν είχε κανένα να τη βοηθά μόλις πηγε δημοτικό). Δεν νιώσαμε ποτέ ότι έπρεπε να έχουμε κάποιον από πάνω μας για να διαβάσουμε, ξέραμε απλά ότι δεν ήταν σωστό να πάμε στο σχολείο αδιάβαστες και αν μας έμενε και καμιά απορία ρωτούσαμε τη δασκάλα. Αν προλάβαιναν μόνο μας έλεγχαν τις ασκήσεις να δουν αν είναι σωστές. Ακόμα και όταν πήγε ο αδερφός μου σχολείο και ο μπαμπάς μου ήταν πιο χαλαρός με τη δουλειά δεν καθόταν ποτέ μαζί του να διαβάσουν, και μια δυο φορές που πήγε αδιάβαστος του θύμωσε η δασκάλα και δεν το ξανάκανε. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το σωστό αλλά μην προεξοφλείς ότι το παιδάκι σου θα σε χρειάζεται να είσαι μαζί του όλη την ώρα για να διαβάσει. Δείξε του εμπιστοσύνη ότι μπορεί να διαβάζει και μόνος του, έλεγχε τον στο τέλος και λύνε τις απορίες του και να επέμβεις μόνο αν δεις ότι υπάρχει πρόβλημα.