#7.Και τηλέφωνο θα την ξαναπάρεις και στο σπίτι σου θα ξανάρθει.Είναι συνηθισμένοι τέτοιοι καυγάδες.Έτσι ενηλικιωνόμαστε,έτσι μπαίνουν τα όρια.Δεν καταθέτουν τόσο εύκολα οι γονείς μας τα όπλα.Χρησιμοποιούν ό,τι μέσο μπορούν,για να μείνουμε μια μέρα ακόμα κάτω απ'τη φτερούγα τους.Και στεναχωριόμαστε κι εμείς πολύ σ'αυτές τις πρώτες συγκρούσεις.Θες που τρομάζουμε με τη δύναμη μας να βάλουμε τις φωνές στη μάνα μας,τον πατέρα μας;Θες που νιώθουμε,ότι τους χρωστάμε για ό,τι μας πρόσφεραν κι είναι άβολο,να τους κάνουμε στην άκρη;Θες που δεν δεν αντέχουμε να τους πληγώνουμε;Παίρνει λίγο καιρό,μέχρι να βρεθούν οι νέες ισορροπίες.Όταν όμως υπάρχει σχέση αγάπης από πίσω και ωριμότητα κι απ'τις δυο πλευρές,τακτοποιούνται τα πράγματα.Μαθαίνουμε κι εμείς κι εκείνοι πώς να είμαστε ο ένας μέσα στη ζωή του άλλου,να αλληλοϋποστηριζόμαστε,χωρίς να παρεμβαίνουμε έντονα και να δημιουργούμε δράματα.Σ'αυτή τη φάση πάντως έπρεπε να δώσεις τη μάχη σου και το διαχειρίστηκες καλά.Για κάποιο λόγο είμαι αισιόδοξη,ότι θα τη βρείτε την άκρη σας και θα είσαστε μια χαρά.
