#6 Επειδή έχω περάσει ακριβώς την ίδια φάση με σένα, θέλω να σε βοηθήσω, αν μπορώ. Έτσι και εγώ πέρασα στη Νομική, χωρίς να με έχουν πιέσει ιδιαίτερα. Είχα πάντα κλίση προς το διάβασμα και τα θεωρητικά μαθήματα και νόμιζα πως η Νομική έχει κάποια σχέση με τα φιλολογικά μαθήματα που κάναμε στο σχολείο.Έλα όμως που δεν είχε καμία σχέση, πλην της γλώσσας, που πρέπει όχι να την γνωρίζεις θεωρητικά, αλλά να τη χρησιμοποιείς με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.Θέλω να πω πως η συγκεκριμένη επιστήμη, είναι βάρβαρη επιλογή για κάποιον, που δεν έχει αυτό που λέμε, πρακτικό μυαλό. Εγώ ήμουν, πιο καλλιτεχνικός τύπος, όπως μάλλον και εσύ και υπέφερα μέχρι να μπω στο νόημα της νομικής σκέψης, που είναι σαφώς επαγωγική άρα καταπιεστική για ανθρώπους, που σκέφτονται πιο ελεύθερα και πιο χύμα μπορώ να πω.Από την άλλη δεν τα παράτησα, ενώ πίστευα ότι θέλω, αλλά δεν έχω την ευκαιρία. Δεν ασχολήθηκα ούτε με το θέατρο ούτε με το τραγούδι ούτε με τη συγγραφή (έλεος δηλαδή) ούτε με πράγματα που ο περισσότερος κόσμος θεωρεί πολύ πιο ενδιαφέροντα και ευχάριστα. Ξέρεις γιατί: Γιατί κατάλαβα από πάρα πολύ νωρίς, πως αν θέλεις να γίνεις καλός σε κάτι, η δυσκολία είναι η ίδια.Εδώ κολλάει η απάντηση στην ερώτηση 2. Αν νομίζεις ότι η νομική δε σου πάει, φύγε τώρα, αλλά πρώτα σκέψου μήπως φρικάρεις γιατί σου φαίνεται βουνό, που είναι δηλαδή και μήπως νομίζεις πως το να ασχοληθείς με κάτι άλλο είναι πιο εύκολο. Εγώ όσο και να με φρίκαρε το σύστημα της νομικής και μετ έπειτα της δικηγορίας, συνειδητοποίησα νωρίς, πως με τρόμαζε λιγότερο από το χώρο του θεάτρου ας πούμε ή την έκθεση σε κοινό, αν έγραφα βιβλία.Τουλάχιστον στη δικηγορία υπάρχει πάντα ο νόμος, που σου δημιουργεί ασφάλεια. Δεν είσαι έρμαιο της υποκειμενικής γνώμης του κάθε άσχετου, όπως στην τέχνη.Αυτό το λέω ως προσωπική εκτίμηση, που προτίμησα τον ας πούμε στέρεο και αυστηρό δρόμο μιας επιστήμης.Λάβε υπόψη σου, πως αν θέλεις να γίνεις επαγγελματίας σε κάτι, θα χτυπηθείς ούτως ή άλλως.Σκέψου το αν αποφασίσεις να κάνεις το πάθος σου επάγγελμα.Δεν είναι απλό.
