#2Χρυσό μου κορίτσι! Το πρόβλημά σου δεν είναι «οι άλλοι». Ασκούν επιρροή πάνω σου διότι δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και σε αυτά τα κενά που υπάρχουν μέσα σου, βρίσκουν χώρο και εισχωρούν.Όχι, δεν είναι ντροπή να είσαι μόνη σου στα 40. Ντροπή είναι να κάνεις την χείριστη επιλογή συντρόφου στα 40 (ηλικία που θεωρητικά όλοι έχουμε κάποια εμπειρία στο να διακρίνουμε τις διαθέσεις των ανθρώπων απέναντί μας) , να κάνεις ένα παιδί μαζί του και να γίνεις θύμα (και θύτης)μιας νοσηρής κατάστασης. Προς Θεού, δεν θέλω να πω ότι στα 40 οφείλουμε να έχουμε το αλάθητο. Λάθη όλοι κάνουμε, σε όλες τις ηλικίες, ζωή να’χουμε! Αυτό που με ανησυχεί σε σένα είναι ότι αυτή η «απόγνωση» που διακρίνω οτι σε διακατέχει, είναι πανεύκολο να σε οδηγήσει σε λανθασμένη επιλογή συντρόφου. Σύνδρομο που πολύ συχνά παρατηρώ σε γυναίκες των τριάντα-something με «κρίση ηλικίας»(Καλέ χαλαρώστε πια!). Μπλέκουν με άτομα που 5-6 χρόνια πριν ούτε καν θα γύριζαν να κοιτάξουν. Ξαφνικά ο άσχημος γίνεται γλυκούλης, ο γλοιώδης γίνεται συμπαθητικός…και γενικά βαφτίζουμε το κρέας ψάρι για χάρη ενός πολυπόθητου γάμου και κυρίως της μητρότητας. Πρόσεξε μην πέσεις σε αυτή τη λούμπα! Βρες έναν ειδικό για να βγάλεις όλα σου τα εσώψυχα και να σε κάνει να νιώσεις δυνατή. Οσο για τα ρεμάλια που σε ρωτούν αδιάκριτα πράγματα που σε πονούν…σφίξε τα δόντια και παίξτο τρελλίτσα. Σε μένα αυτό πιάνει πάντως! (πχ. «Καλέ γιατί δεν παντρεύεσαι 30+ δεν είσαι; » «Ασε με καλή μου στο άνθος της ηλικίας μου να χαρώ λίγο ακόμα τη ζωή μου! Γιατί να βιαστώ; Για να πλένω σώβρακα; Πλύνε εσύ λίγα παραπάνω και για μένα!» ) Και μετά η κουβέντα πάει στο χαβαλέ και όλοι είμαστε μια χαρά! ΥΓ.1. Μην ζηλεύεις αυτούς που είναι σε σχέση ή τους παντρεμένους. Δεν είναι πολλοί αυτοί που είναι μαζί και είναι καλά. Μη βλέπεις μόνο αυτό που θες να δεις για να παίρνεις αφορμή να λιθοβολείς τον εαυτό σου.ΥΓ.2. Είναι πιο ειλικρινές και πιο έντιμο προς τον εαυτό μας να βιώνουμε τη μοναξιά μας ως μονάδες παρά ως μέλη μιας σχέσης. Τότε η μοναξιά μας πολλαπλασιάζεται.
