@3: Πραγματικά βαριέμαι πάρα πολύ να σχολιάζω γιατί η Αμπά με καλύπτει πάντα αλλά εδώ δεν κρατιέμαι. Επειδή εγώ βρίσκομαι στην θέση του Κώστα και την ερώτηση που κάνεις για την κληρονομικότητα την έχω δεχτεί κι εγώ άπειρες φορές, ως δια μαγείας όχι από συντρόφους θα σου πω τα εξής έχοντας διαβάσει, μιλήσει με ειδικούς και έχοντας ψαχτεί για το θέμα πάρα πολύ. Η πιθανότητα να κληρονομήσει η δεύτερη γενιά κάποιο ψυχιατρικό νόσημα είναι μόλις στο 5% ενώ αντίθετα ο Κώστας είχε πιθανότητα 10% να το κληρονομήσει κι όμως δεν το κληρονόμησε. Αυτό που θα έπρεπε να σε νοιάζει είναι τι γίνεται με το υπόλοιπο 95% και σε αυτό τόσο ψυχολόγοι όσο και ψυχίατροι-ψυχαναλυτές βάσει νέων ερευνών (μπορείς να τις βρεις με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο ή να πας να ρωτήσεις και έναν ψυχολόγο προσωπικά) συμφωνούν ότι το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί είναι αυτό που τελικά βοηθάει ή όχι στο να αναπτυχθεί η ασθένεια. Τελευταίες έρευνες αναφέρουν ότι οι ψυχώσεις διαμορφώνονται κατά τη βρεφική ηλικία ενώ οι νευρώσεις μεταξύ 2 και 5 ετών και έχουν να κάνουν ως επί το πλείστον με το ρόλο της μητέρας απέναντι στο βρέφος και γενικά με τη συμπεριφορά των δύο γονιών. Όσο πιο ισορροπημένοι γονείς τόσο πιο υγιή παιδιά. Σου προτείνω να διαβάσεις το γνωστό διασημότατο βιβλίο “Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί” θεωρώ ότι ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή σου, θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πολλά. Κατά τα άλλα θέλω να σου πω ότι αν εγώ ήμουν ο Κώστας δεν θα ήθελα να κάνω οικογένεια μαζί σου όσο και αν σε εκτιμούσα ή σε γούσταρα, γιατί η στάση σου και οι σκέψεις σου θα με πλήγωναν αφάνταστα. Όταν έχεις τέτοια σοβαρά προβλήματα στην οικογένειά σου το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι έναν σύντροφο που δεν είναι υποστηρικτικός και δεν αντέχει τέτοιες δύσκολες καταστάσεις. Για μένα ήταν πάντα κριτήριο στην επιλογή συντρόφου η αντιμετώπιση που θα είχε στα μεγάλα προβλήματα της οικογένειάς μου. Λειτουργούσε σαν ένα είδος φίλτρου, αν δεν το άντεχε για κάποιο λόγο δεν γινόταν να προχωρήσουμε μαζί. Ο σύζυγός μου πέρασε όλες τις εξετάσεις με απόλυτη επιτυχία σε αυτό, η στήριξη και βοήθεια που μου προσέφερε ήταν αξιοθαύμαστη για πάρα πολύ κόσμο. Αλλά ξέρεις κάτι, ποτέ μα ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό ότι τα μελλοντικά μας παιδιά θα είχαν πρόβλημα εξ αιτίας του οικογενειακού μου ιστορικού και ποτέ δεν με έφερε σε δύσκολη θέση γι αυτό το λόγο. Και για να φέρω και ένα άλλο παράδειγμα ρίξε μια ματιά στην ιστορία της βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας και του πρίγκιπα Φίλιπ. Ο Φίλιπ ήταν το πλέον ακατάλληλο match για την Ελισάβετ καθώς μεταξύ άλλων η μητέρα του ήταν κωφάλαλη και βαριά ψυχιατρικά ασθενής (έλαβε νοσηλεία από τον ίδιο τον Φρόυντ λένε) ενώ γενικά το οικογενειακό του ιστορικό ήταν ο περίγελος της βασιλικής αυλής. Υπήρχαν πολύ πιο ικανοί και υγιείς υποψήφιοι για την Ελισσάβετ αλλά η ίδια επέλεξε τελικά τον Φίλιπ, μάλιστα τον επέβαλε στο παλάτι σε μια εποχή που το στίγμα ήταν χειρότερο από ότι σήμερα (μαζί του θα δημιουργούσε τους διαδόχους του θρόνου οπότε καταλαβαίνεις την ευθύνη) και έφερε τελικά και τη μητέρα του να ζήσει στο Buckingham. Αναλυτικές πληροφορίες στο wikipedia.
