#7.Σου μιλώ ως κάποια που έκανε διδακτορικό και δουλεύει στη βιομηχανία εδώ και πέντε χρόνια.Δεν είσαι μόνη σου, η μεγάλη πλειοψηφία αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα στο διδακτορικό της. Να θυμάσαι ότι το άγχος σου δεν έχει σχέση με την εξυπνάδα και την εργατικότητά σου, και αυτά που σκέφτεσαι τώρα σε αυτοσαμποτάρουν και είναι βλακείες. Οι καθηγητές εν γένει α) έχουν χάσει την καθημερινή επαφή με τα πρακτικά του αντικειμένου, οπότε συνήθως υποτιμούν το φόρτο, β) μιλούν με άπειρους ανθρώπους κάθε μέρα και επομένως ξεχνούν συνομιλίες, γ) είναι κακοί μάνατζερ, καθώς καθηγητές έγιναν λόγω της έρευνάς τους. Πάει να πει: τακτικά μίτινγκ, με πρακτικά, ρεαλιστικά επόμενα βήματα. Επίσης, πάει να πει: ανάφερε τις ανησυχίες σου με επαγγελματικό τρόπο. Βλέπει κι εκείνος τα πράγματα τόσο αργοπορημένα όσο εσύ; Πώς θα μπορούσες να βοηθηθείς; Για σένα, στη δουλειά: επειδή οι εξωτερικές προθεσμίες είναι ελάχιστες, χρειάζεσαι αυτοοργάνωση. Διάβασε π.χ. για το scrum (ασχέτως εάν κάνεις sw). Κάνε ένα ρεαλιστικό πλάνο για κάθε δύο εβδομάδες π.χ., με στόχους - προσοχή, χωρίς προγραμματισμένες υπερωρίες. Στο τέλος: τι δούλεψε, τι όχι, γιατί όχι, τι θα κάνεις διαφορετικά την επόμενη φορά. Εκμεταλλεύσου συναδέλφους για να μάθεις πράγματα.Για σένα, εκτός δουλειάς: απόφυγε το browsing στο γραφείο όταν δεν αντέχεις άλλο, γιατί θα καταλήξεις να σέρνεσαι - καλύτερα φύγε. Απόφυγε πάση θυσία να δουλεύεις ΣΚ εάν δεν είναι απόλυτη ανάγκη. Κάνε κάποιο σπορ. Βγες έξω και κάνε/βλέπε φίλους (είναι άλλωστε πλεονέκτημα ότι δεν έχεις φιξ ώρες). Εάν πληρώνεσαι, τόσο λόγω διδακτορικού άγχους όσο και ηλικίας, το διδακτορικό είναι η καλύτερη περίοδος για μια επαγγελματική ψυχοθεραπεία. Όλα θα πάνε καλά!