Κατ’ εμέ η τέλεια παραλία:Α) είναι απομονωμένη και δυσπροσπέλαστη (δεν φτάνει αυτοκίνητο, μηχανή, μηχανάκι, πολύ δύσκολα την προσεγγίζει πλοιάριο και θέλει αρκετό περπάτημα από δύσβατο μονοπάτι ανηφοροκατηφορικό για να φτάσεις εκεί)Έτσι γλιτώνεις από αισθητικά απαίσια μπιτσόμπαρα, την ρύπανση και ηχορύπανσή τους, τις ορδές αυτών που δεν αντέχουν την επαφή με τη φύση κι έχουν διαρκή ανάγκη από φραπέ πάνω σε ξαπλώστρα, μετά από σάντουιτς, συνοδεία wifi, που μπαίνουν στη θάλασσα μόνο για κατούρημα, που σπάνε νεύρα και πιο αφανή σωματικά όργανα με τις ρακέτες, τα φρίσμπι, τα μπαλάκια και την καφρίλα τους να μιλάνε δυνατά, να στήνουν την καρέκλα τους ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα, να σβήνουν και ν’ αφήνουν το αποτσίγαρο τους κι ό,τι άλλο στην άμμο.Β) μετά από τρία μέτρα είναι τα νερά βαθιά δίχως μέδουσες, αχινούς, φύκια, βράχια, ρεύματα.Δεν έχουν κίνητρο να φτάσουν εκεί υπερήλικες και οικογένειες με μικρά παιδιά.Γ) δεν έχει άμμο, αλλά το ψιλό βοτσαλάκι που αποχωρίζεται εύκολα από το πέλμα.Δ) έχει φυσική σκιά από αρμυρίκια, πεύκα.Ε) έχει νοτιοδυτικό προσανατολισμό για να απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα.Στ) δεν είναι στέκι από σέρφερς, μηχανόβιους ...θαλασσοπόρους, γιωτ-άδες, ψαροντουφεκάδες, ψαράδες, ιχθυοκαλλιεργητές, μαλακιοκαλλιεργητές, κουνούπια, γίδια, σκορπιούς, σκυλιά.