Αγαπητό #2. Σκεφτόμουν ακριβώς σαν κι εσένα, ακόμα κι όταν γνώρισα τον άντρα μου, που όλα έδειχναν ότι ήταν αυτό που πάντα έψαχνα και με έκανε ευτυχισμένη. Συζήσαμε, κάτι που για μένα ήταν μεγάλη υπέρβαση, δεδομένου ότι για χρόνια είχα μάθει να ζω μόνη μου. Τελικά δεν ήταν τόσο τραγικά. Ορκισμένη εχθρός του γάμου και με την έννοια της δέσμευσης, αλλά και της τελετής. Μου άρεζε περισσότερο η ιδέα να είμαστε γκόμενοι, παρά σύζυγοι. Μετά αρρώστησε ο πατέρας του και μετά ο δικός μου. Και ανάμεσα σε φάρμακα, νοσοκομεία, χειρουργεία και ακτινοβολίες, πήραμε την απόφαση να παντρευτούμε, με πολιτικό. Μπας και αλλάξει η τύχη μας είπαμε. Μπας και δουν λίγη χαρά οι γονείς μας είπαμε. Και είδαν. Μετά τους χάσαμε και τους δυο. Θέλω να πω, ένας γάμος δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί. Και δεν είναι τόσο τραγικός όσο τον φαντάζεσαι. :)Και οπωσδήποτε μείνετε μαζί πριν πάρετε οποιαδήποτε απόφαση. Μπορεί να μην ταιριάζετε στη συγκατοίκηση και τζάμπα να τα συζητάμε όλα αυτά.