Αγαπητο Ν 7Έχασα τον συντροφο μου πριν ένα χρόνο αφού πάλεψε 3 χρόνια με την ασθένεια του. Είμαι 25 και ήταν 26. Χωρ.ις να έχω σχέση με τους γονείς του ιδιαίτερη (βέβαια τους έβλεπα στο νοσοκομείο ή στο σπίτι) απο τότε που έφυγε πηγαίνω και τους επισκέπτομαι. Θα σου πώ αυτό που έχω καταλάβει απο την δική μου εμπειρία. Το εννοούνε οι συγγενείς του ότι θέλουν να σε δουν. γιατί όπως έσυ θέλεισ και σε παρηγορεί να κρατάς μια επαφή με ότι τον θυμίζει έτσι και οι άνθρωποί του θέλουν να έχουν κοντά τους ανθρώπους που τον αγάπησαν και του στάθηκαν. Η ανάγκη για να κρατήσεις κάποιον ζωντανό είναι αμφίπλευρη. Θα σου έλεγα να κάνεις όπως νιώθεις. Οι άνθρωποι που έχουν χάσει ένα μέλοσ της οικογένειας τους αδιαφορούν να φανούν ευγενικοί. Δεν θα πιέζονταν να προσποιηθούν για να νιώσεις καλύτερα. Ισα ίσα χαίρονται να κρατούν επαφή με τον κύκλο του παιδιου τους/ αδελφου τους κτλ γιατί και αυτοί επιδδιώκουν να ανακουφιστούν με το να μοιράζονται αναμνήσεις ή συναισθήματα ή φοβίες ή σκεψεις. Απο την άλλη μπορεί και εσύ να πας να τους δεις και να συνειδητοποιήσεις ότι στενοχωριέσαι και δεν μπορείς να το διαχειριστείς. και πάλι να τους το πεις. Ο καθένας εκδηλώνει την θλίψη του με άλλον τρόπο. Θα μπορούσες να τους στείλεις όταν το επιθυμησεις ένα μνμ " Έχω καιρό να ακούσω νέα σας. Ελπίζω να είστε καλύτερα. Σασ σκέφτομαι . Αν δεν έχετε υποχρεώσεις θα μπορούσα να έρθω να σας επισκευτώ όταν μπορέσετε εάν δεν σας φέρνει αναστάτωση'. Κάνε ότι πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσει περισσότερο και μην πιέζεσαι.