#7.Είχαμε κι εμείς έναν τέτοιο τύπο στην παρέα.Οικονομική ανάγκη δεν είχε.Μάλιστα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από όλους τους υπόλοιπους.Τα καλύτερα αγόραζε για τον εαυτό του,χωρίς δεύτερη σκέψη ή έστω μια γκρίνια μετά.Και στις εξόδους,όταν γούσταρε,τα έχωνε.Αλλά μόνο όταν γούσταρε.Δεν ένιωθε καμιά υποχρέωση ή ντροπή,να πάρει έστω ένα αναψυκτικό.Εμείς ιδρώναμε,όταν πλησίαζε ο σερβιτόρος γνωρίζοντας,ότι πάνω απ'τις μισές φορές δε θα παραγγείλει κι εκείνος ατάραχος."θα το σκεφτώ λίγο και θα σας φωνάξω αργότερα" ή "ένα γεια λέω στα παιδιά και φεύγω" (δε μας είχε δει κάπου τυχαία,μαζί βγήκαμε και μαζί θα φεύγαμε).Ο κολλητός του δεν κώλωνε να του κάνει την παρατήρηση.Τι καραγκιόζη τον έλεγε,τι του εξηγούσε,ότι τα μαγαζιά δεν είναι παγκάκια στο πάρκο...Δε χαμπάριαζε.Δεν κατάλαβα ποτέ τι πρόβλημα έχει.Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν,ότι επειδή γενικά είχε μια έπαρση,ίσως θεωρούσε,ότι έχει το ελεύθερο να φέρεται,όπως θέλει και αυτό να είναι αποδεκτό.Κι εδώ που τα λέμε,αποδεκτό ήταν.Ούτε τον πρόσβαλε ποτέ το προσωπικό των καταστημάτων ούτε τον βγάλαμε έξω απ'τα σχέδια μας λόγω της συμπεριφοράς του.Γιατί να αλλάξει;Το αίσθημα όμως,ότι ο άλλος είναι παράσιτο,τζαμπατζής,ότι πληρώνουμε εμείς,για να κάνει κι εκείνος τη βόλτα του,υπήρχε.Μόνος θα μπορούσε να κάτσει έτσι σ'ένα μαγαζί;Τον απομακρύναμε σταδιακά,γιατί το δίνω μόνο όταν θέλω,φάνηκε,ότι ήταν στάση ζωής σε όλους τους τομείς.
