Χμμμμ...εγώ Ποκοπίκο δεν είμαι σε τέτοια σχέση αλλά ξέρω δύο ανθρώπους από το συγγενικό περιβάλλον που την πατησαν έτσι και οι γάμοι τους αντεξαν πενταετία με το ζόρι. Όταν στέγνωσαν τα μέλια και σταμάτησαν τα θέατρα ο καθένας πίστευε πως ο άλλος "θα αλλάξει" "θα καταλάβει" "θα βάλει νερό στο κρασί" "θα σεβαστεί τη γνώμη μου". Δεν έγινε φυσικά τίποτε από αυτά, ο μπαμπας έβγαζε φλυκταινες όταν η μαμα ξυπνουσε χαραματα την κυριακή το παιδάκι για να πάρει "χρυσό δοντάκι" και γινόταν έξαλλος που υποχρεώνανε το παιδακι του να γλυφει το σιχαμερο κουταλακι, ο σύζυγος του άλλου ζευγαριού ειχε σκυλοβαρεθει να μην μπορεί να πάει ενα ταξίδι γιατί ηταν "ο ερμής στο λέοντα και δεν ευνοούνται τα ταξίδια", και να βλέπει την γυναίκα του να την ξεματιάζει τηλεφωνικώς η μανα της μέρα παρα μέρα. Κάποια στιγμή και οι δύο είπαν "Σιχτηρ κι εσύ και ο γρύλλος" και την εκαναν με ελαφρά. Θεωρώ τεράστιο θέμα το κοινό μέτωπο σε αυτά τα θέματα και τις συμφωνίες να γίνονται πριν το γάμο.
