Διακρίνω έναν τόνο πεσιμισμού και ηττοπάθειας στο άρθρο, τον οποίο θεωρώ λίγο υπερβολικό... Μου είναι αδιανόητο ότι εν έτει 2017 στο Δυτικό κόσμο κρίνουμε κάποιον από την οικογενειακή του κατάσταση για να διαπιστώσουμε αν είναι πετυχημένος ή όχι, κυρίως με τόσα παραδείγματα γυναικών που διακρίνονται καθημερινά στον επαγγελματικό-κοινωνικό τους χώρο, απολαμβάνοντας την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Επίσης θεωρώ αδύνατο να γίνεις αντικείμενο οίκτου και περιφρόνησης από άλλους, εκτός αν ο ίδιος "ντυθείς" και αποδεχθείς αυτό το ρόλο - τώρα αν υπάρχουν κακοήθεις στο περιβάλλον μας, που είτε από ζήλια είτε από κόμπλεξ προσπαθούν να μεταφέρουν τις ανασφάλειές τους στους άλλους, καλό είναι να τους απομακρύνουμε από τη ζωή μας έτσι κι αλλιώς.Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια μεγάλη συζήτηση για το αν αξίζει τον κόπο να κάνει κανείς πλέον γάμους και παιδιά, αλλά θα μείνω σε κάτι που έχω γενικώς παρατηρήσει: όσοι κάνουν κακόβουλα σχόλια για την προσωπική ζωή των άλλων είναι συνήθως αυτοί που είναι δυστυχισμένοι στη δική τους και ψάχνουν να βρουν κάποια υποτιθέμενη ανεπάρκεια στους άλλους για να δικαιολογήσουν τις δικές τους ατυχείς επιλογές... Κάποιος που παραμένει single και child-free από άποψη αξίζει τεράστιο σεβασμό σε σχέση με κάποιον που επιλέγει λάθος σύντροφο για να κάνει παιδιά μαζί του, καθιστώντας αργά ή γρήγορα δυστυχισμένο τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους που είναι κοντά του, μόλις συνειδητοποιήσει το λάθος του. Εγώ θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι δημιουργικοί στη ζωή τους και η δημιουργία σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται μόνο με τη βιολογία και με την ανακύκλωση γενετικού υλικού. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας πόσες προσωπικότητες έγραψαν ιστορία και έγιναν σημαντικές στο χώρο τους χωρίς να βάλουν κουλούρες και χωρίς να μπουν σε διαδικασία αναπαραγωγής. Το πρώτο πράγμα που διαβάζουμε στη βιογραφία κάποιου είναι τί δημιούργησε και τί τον έκανε σπουδαίο - η οικογενειακή του κατάσταση μπαίνει συνήθως σε μια υποσημείωση. Ο προορισμός μας σε αυτή τη ζωή είναι να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας (τα δικά μας, όχι των εταιρειών που προωθούν family products, βλέπε πάνες, ούτε της εκάστοτε πικρόχολης κουτσομπόλας που αντί να ασχοληθεί με την οικογένεια και τις δουλειές της, στέκεται στο να σχολιάζει τις ζωές των άλλων) και να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας, χωρίς να στηριζόμαστε πρωτίστως στην παρουσία τρίτων (συντρόφου και παιδιών) για να προβάλλουμε την εικόνα μας προς τα έξω. Αν κάποιος παρ'όλα αυτά επιμένει να κάνει bullying, ας αποτανθεί στον ψυχίατρό του μήπως τον θεραπεύσει από το βάσανο των αμέτρητων συμπλεγμάτων και κενών που κουβαλάει μέσα του...