Βρε #2 μου, ειλικρινά στεναχωρήθηκα με αυτά που διάβασα. Η ονειροπόληση που κάνεις με το φίλο σου είναι το λιγότερο από τα προβλήματά σου. Είναι ένας τρόπος που βρήκε ο οργανισμός σου να επιβιώσει. Γιατί όταν λες ότι ζεις σε ένα σπίτι με κάποιον που σου γυρνάει τα άντερα χωρίς καμία προοπτική να απεμπλακείς, αυτό δεν είναι ζωή, είναι αγώνας επιβίωσης. Άλλοι παθαίνουν κρίσεις πανικού, άλλοι παθαίνουν ψυχοσωματικά, άλλοι το ρίχνουν στο γυμναστήριο, σε εσένα βγήκε έτσι. Δε βλέπω πουθενά κοινό όραμα με το σύζυγο. Αυτό είναι μια καραμέλα που συνεχίζεις να πιπιλάς για να μην παραδεχτείς την αλήθεια στον ευατό σου. Και ξέρεις ποιο είναι το κακό; Ότι αυτό που υποκρίνεστε για χάρη του παιδιού σας, θα γίνει σίγουρα αντιληπτό από το ίδιο το παιδί. Το μωρό σας θέλει ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ευτυχισμένους γονείς και όχι μια επίπλαστη κατάσταση στο σπίτι. Συγνώμη αν έγινα σκληρή, αλλά ήθελα να σε ταρακουνήσω. Πρέπει να πας σε ειδικό ψυχικής υγείας άμεσα. Σου αξίζει να ζεις και όχι να χάνεσαι σε μια φαντασία.