#2Πάντοτε εκπλήσσομαι που 1.περιμένουμε να μας δωθεί κάτι με τον τρόπο ακριβώς που εμείς το θέλουμε 2.κολλάμε σε μικροσημεί , που κυρίως περιλαμβάνουν παραδείγματα #1, αντί να κοιτάμε την ευρύτερη εικόνα και να εστιάζουμε στα ουσιώδη που δομούν το πρόβλημα. Φίλη μας, το πρόβλημα δεν είναι ότι σου έπαιρνε τυπικά δώρα. Κι άλλοι άντρες παίρνουν τυπικά δώρα επειδή δεν "τόχουν" με την κουλτούρα των δώρων (που έχει κοινωνικώς επιβληθεί να είναι γυναικεία υπόθεση, σαν το ξεσκάτισμα ηλικιωμένων συγγενών ή την σχολική μελέτη των παιδιών) . Το πρόβλημα είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό ήταν σύμπτωμα μιας μεγαλύτερης παθολογίας της σχέσης. Δεν τα είχατε βρει και επικοινωνούσατε με προσβολές και υποτίμηση. Με το να μειώνει ο ένας τον άλλο δουλίτσα δεν γίνεται. Δημιουργεί μνησικακία. Κι ο μόνος λόγος που νιώθεις ενοχές είναι επειδή διδασκόμαστε ότι "δεν φταίει μόνο ένας" (που ΟΚ ισχύει) και "η γυναίκα κρατάει το σπίτι" (που δεν ισχύει σε καμμία περίπτωση).Προσωπικά δεν νομίζω ότι έχετε επιστροφή. Κυρίως επειδή δεν θύμωσες. Αν είχες θυμώσει , είχες ξεσπάσει, και τον είχες συμβολικά "τιμωρήσει", θα μπορούσατε ίσως και να συγχωρέσετε και να πάτε παρακάτω. Αλλά κι αυτό, ότι δηλαδή ο θυμός είναι κακό πράγμα και πρέπει να το καταπίνουμε και να μην το εκφράζουμε, μας το μαθαίνουν παιδιόθεν...