#6 σορυ που θα ακουστώ στρίντζω αλλά είσαι πολύ καλο(κακό)μαθημένη.Εγώ είμαι 46 ετών, παντρεμένη, μητέρα, εργαζόμενη σε πολύ απαιτητική δουλειά με δύσκολα ωράρια, κάνω μεταπτυχιακό (δύσκολο.. αλλλά δύσκολα δεν είναι όλα?) και ταυτόχρονα κάνω προπόνηση 6 μέρες την εβδομάδα. Εγώ δεν έχω τη μανούλα να μου καθαρίζει το σπίτι, να μου πλένει/σιδερώνει τα ρούχα και να μου μαγειρεύει (αν και μια φορά την εβδομάδα φτιάχνει μια ψαρόσουπα στο εγγόνι της γιατί εγώ δεν προλαβαίνω). Αυτά τα κάνω όλα εγώ και όχι μόνο για τον εαυτό μου. Και την προπόνησή μου (+ τους αγώνες που συμμετέχω) δεν την χάνω με τίποτα. Ναι. Κι εγώ με πονοκέφαλο σηκώνομαι από το laptop μετά από το διάβασμα, ιδίως τις δύσκολες περιόδους (εξετάσεις, εργασίες κλπ.). Και δεν είμαι 26. Κοντεύω τα 50!!!!!!! Ναι, κι εγώ γίνομαι κουρούμπελο στη δουλειά και μετά αναρωτιέμαι που θα βρω κουράγιο να γυρίσω σπιτι, να διαβάσω το παιδί και να παίξουμε και λίγο, μετά να πάω για προπόνηση και καπάκι να γυρίσω να μαγειρέψω και να βάλω σίδερο! Και έρχεται το ΣΚ και πρέπει να κάνω όλες τις δουλειες που δεν γίνονται τις καθημερινές, να πάω σουπερ μαρκετ, να καθαρίσω το σπίτι (ΟΚ εδώ ίσως υπερβάλω, γιατί βοηθάει πολύ ο άντρας μου!), να μαγειρέψω δυο τρία φαγητά για να έχουμε, να παω το παιδί βόλτα/παιδικά πάρτι/κανένα θέατρο/κουνιες κλπ. Βγάινω και με τον άντρα μου και με τους φίλους μας και πίνουμε και τα ποτάκια μας και κάνουμε τα πάντα. Και Κυριακή πρωί σηκώνομαι πάντα στις 5 για να πάω για προπόνηση. ΟΚ. Ξεκούραστα δε τα λες. Αλλά όλα τα κάνω. Γιατί θέλω η ζωή μου να είναι όπως τη θέλω εγώ και αναγκάζομαι να στριμωχνω τον χρόνο μου και φυσικά να θυσιάζω το αραλίκι.Τώρα που στα είπα αυτά, συνεχίζεις να πιστεύεις ότι τρέχεις και δε φτάνεις??? Μάλλον πρέπει να ξαναδείς λίγο την ένοια της έκφρασης "τρέχω και δε φτάνω"!
