Αγαπητο 1, οι ανθρωποι είμαστε πολυπλοκοι στις λεπτομεριες αλλα βαρετα απλοι στην ουσία.Τι είναι ο άνθρωπος; ενα κοινωνικο ζώο που θελει να διαιωνιστει, όλα τα αλλα υπηρετουν αυτες τις δύο αναγκες, του κοινωνίζεσθαι και του ερωτευεσθαι.Η "θεση των παιδιων στην λογοτεχνία του 19ου αιώνα" είναι ρεαλιστικα ανουσιο.Η Τεχνη τι πραγματευεται σε καθε γωνια του πλανητη; σε καθε χρονικη στιγμη; τη γεννηση, τον θανατο και τον ερωτα, όλα τα υπολοιπα είναι μικροασχολίες για να περνα ο χρονος μεταξυ γεννησης, ερωτα και θανατου.Γιατί δυσκολευόμαστε; φοβος που δημιουργει ασυνεννοησίες. Γιατί δαιμονιζόμαστε; ελπίδα και όχι ακαδημαικη "αυτοεπιβεβαίωση".Αν δεις στις Τεχνες η μοναξια (συγχρονη "ανεξαρτησία") για χιλιάδες χρονια αντιμετωπιζόταν με συμπόνια όχι χαρα, με λυπηση όχι ελπιδα, και τις λιγες φορες που λειτουργει ως "καλυτερα μονος/η μου" επι της ουσιας ειναι αποπειρα εξορκισμου.Ο ακαδημαισμος δεν μπορει να δει περα τις "αυτο επιβεβαιώσεις" κτλ διότι δεν διαθετει την ψυχη που εκφραζει π.χ. η ποιηση, το θεατρο, η λογοτεχνία (αυτη καθ'αυτη όχι οι αναλυσεις περι αυτης).Ο Ανθρωπος χρειάζεται την ψυχη του να συγκινήται και όχι απλα να γνωρίζει πως λειτουργει ως μηχανισμος.Υ.Γ. το πήγα τοσο "ρομαντικ" διότι οι εννοιες της Τεχνης εχουν αντικατασταθει σε μεγάλο βαθμο απο ακαδημαικες, και αυτο είναι ενα προβλημα που οι ακαδημαικοι δεν μπορουν να κατανοήσουν, μπορουν να κατανοήσουν την σεξουαλικη πραξη αλλα όχι τον ερωτα,τις βιολογικες ορμες αλλα όχι το παθος, μπορουν να κατανοήσουν την σεξουαλικη αντικειμενοποίηση αλλα όχι το καλλος, τις κοινωνικες συμβάσεις αλλα όχι το ηθος και η λιστα τελειωμω δεν εχει.
