#7 Αυτό που σκέφητκα διαβάζοντας τα γραφόμενά σου ήταν: πωπω, τι αγγαρεία αυτή η παρέα, γιατί κάθεσαι.Όμως, έχοντας περάσει βαρβάτες μοναξιές σε Μυστηριώδη Χώρα του Εξωτερικού (Ολλανδία) κάπως καταλαβαίνω το στυλ του βρήκα επιτέλους μια παρέα που έχουμε κάτι κοινό, οπότε θα κάνω ότι χρειαστεί, θα υπομείνω να κάνω και να ακούω πράγματα που δεν γουστάρω και τόσο, μόνο και μόνο για να μην ξαναμείνω μόνη. Η εμπειρία μου είναι ότι αυτό μόνο ενέργεια κοστίζει και μπορεί να αφήσει απογοήτευση και λιγότερη όρεξη να επενδύσεις σε επόμενες φιλίες. Ούτε είναι και τόσο ευγενικό να κάνουμε παρέα με κόσμο που δε συμπαθούμε μόνο και μόνο για να μην είμαστε μόνοι, ουσιαστικά τους χρησιμοποιούμε.Ο φόβος να βγούμε από γκρουπ του βατσαπ είναι καινούριο φαινόμενο και ήρθε για να μείνει. Έχω δυο τρόπους αντιμετώπισης: άμα είναι γκρουπ που με τα μέλη του έχω πάρε δώσε στην καθημερινότητά μου (πχ δουλειά, γείτονες, κλπ), τότε κλείνω τις ειδοποήσεις και απλά μια φορά στο τόσο το κοιτάω για να φεύγει το εικονίδιο που λέει πόσα μυνήματα έχει μέσα. Άμα είναι γκρουπ που δεν έχω καθόλου ή ελάχιστη επαφή, δηλαδή να συναντιώμαστε και εκτός γκρουπ, τότε παίρνω μια βαθειά ανάσα και βγαίνω. Και βασικά τελικά και ανακουφισμένη νιώθω και σε κανέναν δεν λείπω, και αν παραξηγηθεί κάποιος θα το ξεχάσει μέσα σε 2 ώρες. Άσε που σε τέτοια γκρουπ ένιωθα λίγο σαν τον Μεγάλο Αδερφό, που απλά παρακολουθεί τις ζωές των άλλων, λίγο κρίπι.Οπότε, δες και το σχόλιο της idril, έχει πολύ καλές προτάσεις. Νομίζω πως άμα συνειδητοποιημένα βγεις από το παρεάκι και ακολουθήσεις περισσότερο τα πραγματικά σου ενδιαφέροντα τότε αργά ή γρήγορα θα βρεις ανθρώπους να ταιριάξετε.
