Ακριβώς στο τελευταίο σου σχόλιο αγαπητή Πόντια. Το παιδί πρέπει να καταλαβαίνει ότι φεύγεις, δεν θα είσαι εκεί, αλλά και ότι θα γυρίσεις. Πρέπει να του λες πότε θα γυρίσεις με όρους που αφορούν στο ίδιο και την καθημερινότητά του, πχ. θα γυρίσω όταν θα έχεις φάει το βραδινό σου ή πριν κοιμηθείς. Ακόμη και αν είναι πολύ μικρό, με σταθερή επανάληψη σύντομα αντιλαμβάνεται πότε περίπου εννοείς, γιατί χωρίς σημείο αναφοράς δεν έχει αντίληψη του χρόνου. Και φυσικά το ότι γυρνάς κάθε φορά του μαθαίνει ότι μπορεί να σε εμπιστευτεί, έχετε ένα "συμβόλαιο" και όσο το τηρείς είναι όλα καλά. Έχω παρατηρήσει ότι έχει διαφορά τι συμβαίνει στον παιδικό τις μέρες που αργώ για κάποιο λόγο να μαζέψω την κόρη μου, και συγκεκριμένα αν έχουν φύγει ήδη τα περισσότερα άλλα παιδάκια. Καταλαβαίνει ότι έρχονται οι άλλοι γονείς αλλά εγώ όχι και παρατηρεί την πόρτα να με δει, και κλαψουρίζει αμέσως μόλις με αντιληφθεί. Αν όμως τύχει και έχει φοβερή κίνηση στο δρόμο και είναι τα περισσότερα ακόμη εκεί, δεν ασχολείται και μπορεί να μη με προσέξει καν πριν την αγγίξω - αλλά πόσο χαμογελά μόλις την πάρω αγκαλιά και δει τα υπόλοιπα από ψηλά!