Έπειτα από 4 μήνες διαμονής στα Εξάρχεια άλλαξε συλλήβδην η εικόνα μου για τους ‘αναρχικούς’ και τις πορείες. Ίσως και να έγινα άκρως συντηρητική μετά από αυτά που είδα και δε θέλω να υποβιβάσω την άσχημη εμπειρία ενός έφηβου στο τμήμα ΑΛΛΑ:Τι δουλειά έχεις να πας με μάσκα από την Αγ. Παρασκευή στη Σταδίου; Για να έχεις μάσκα για δακρυγόνα σημαίνει ή ότι ξέρεις πως θα έχει επεισόδια ή ότι θα τα προκαλέσεις. Στην 1η περίπτωση, ΜΗΝ ΠΑΣ. Μην υποστηρίξεις μια πορεία που έχει επεισόδια. Γιόρτασε αλλιώς ή οργάνωσε στη γειτονιά σου γιορτή για το Πολυτεχνείο. Εμείς δηλαδή που ήμασταν έφηβοι στην επαρχία δε νιώθαμε την αξία της 17ης Νοεμβρίου; Δεν είχαμε ουσιαστικές εκδηλώσεις; Γίναμε ακροδεξιοί, χουντικοί ή μήπως λιγότερο δημοκράτες; Στη 2η περίπτωση, αν δηλαδή πας τσαμπουκαλεμένος για δακρυγόνα και φασαρία, είσαι άξιος της μοίρας σου. Σε κανένα δημοκρατικό κράτος δεν παίρνουν ελεύθερο πάσο οι τραμπούκοι. Εσύ γιατί να είσαι εξαίρεση; Ειδικά εσύ μάλιστα που σε αυτή την ηλικία δεν έχεις προσφέρει στην κοινωνία. Ακόμη τουλάχιστον. Και προς το παρόν σε θρέφει το κράτος και οι γονείς σου. Τέλος, γιατί κυκλοφορείς με σπρέυ στην τσάντα; Το σπίτι σου είναι ο δρόμος; Από πού κι ως που θεωρείται κουλ να ζωγραφίζεις δημόσια περιουσία; Είμαι σίγουρη πως δεν είσαι ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης του κόσμου και πως δεν χάνουμε έναν στριτ άρτιστ ακόμη αν καταπιέσεις το ταλέντο σου. Στο κάτω κάτω, να πας στην Αγία Παρασκευή να βάψεις. Αρκετά υποφέρει το κέντρο από τον κάθε κακόγουστο. Όσο για την αστυνόμευση, πολλές φορές ένιωσα ότι μου έλειψε. Υπήρξαν φορές που παρακαλούσα από μέσα μου να ήξερα ότι υπάρχει έστω και ένας αστυνομικός κάπου κοντά. Αλλά ήξερα ότι από τη Διδότου και κάτω δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει κανείς να με προστατεύσει. Η διαδρομή με τα πόδια Ομόνοια –Εξάρχεια μετά τις 10 το βράδυ ήταν ένας συναισθηματικός βιασμός για μένα. Ναρκομανείς, επεισόδια κάτω από το σπίτι μου με μετανάστες, δακρυγόνα κάθε Παρασκευή, πορείες μετά τις 11 το βράδυ ενώ ήθελα να κοιμηθώ καθημερινή για να πάω στη δουλειά μου το πρωί. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι δεν μπορεί, πήρα λάθος τη ζωή μου και κακώς αγωνιώ και προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να βρω δουλειά, να γίνω μια σωστή μάνα. Ότι μάλλον δεν πρέπει να κοιμάμαι το βράδυ για να πάω στη δουλειά μου. Κάτι άλλο πρέπει να κάνω. Μάλλον να φύγω από την Αθήνα. Λυπάμαι που έχει βεβηλωθεί τόσο πολύ η μέρα και η έννοια του Πολυτεχνείου. Και που μια ιστορική μέρα έγινε άλλοθι για πολιτικά κόμματα και κακόγουστες αφισοκολλήσεις μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια ή μια αφορμή για 16χρονα και λοιπούς σαματατζίδες άεργους να πάνε να τα σπάσουν.
