"Για να έχεις μάσκα για δακρυγόνα σημαίνει ή ότι ξέρεις πως θα έχει επεισόδια ή ότι θα τα προκαλέσεις. Στην 1η περίπτωση, ΜΗΝ ΠΑΣ."Αγαπητή, όσο κι αν συμφωνώ σε κάποια στοιχεία του κειμένου σου, στην παραπάνω πρότασή σου με έχασες ανεπίστρεπτα.Γι' αρχή, αν πραγματικά πιστεύεις πως οι "γνωστοί-άγνωστοι" είναι τα πλουσιόπαιδα των ΒΠ, η πρώτη μου συμβουλή είναι να κλείσεις την τηλεόραση. Καλύτερα ακόμη, να την πετάξεις.Όλη η σήψη της κοινωνίας είναι δικό μας προϊόν, ολοδικό μας. Διότι απλά δε μας ενδιαφέρει αρκετά. Αλλουνού το πρόβλημα, αλλουνού κι η λύση. Εμείς δεν είμαστε παρά φιλήσυχα και νομοταγή παράπλευρα θύματα, έτσι;Αυτό το ΜΗΝ ΠΑΣ που τονίζεις με κεφαλαίο στόμφο, είναι η συνθηκολόγηση του Έλληνα πολίτη καθώς παραδίδει το Πολυτεχνείο στον θίασο που θα παίξει το ίδιο γνωστό-άγνωστο μονόπρακτο για τα δελτία ειδήσεων. Όχι μόνο τώρα, μα επί 40 συναπτά χρόνια. Αν όχι 40 αιώνες. Για να φοβάσαι.Αν θέλαμε πραγματικά να τιμήσουμε την ημέρα, θα έπρεπε 1 εκατομμύριο Έλληνες να περιφρουρούμε το Πολυτεχνείο, όλη μέρα κι όλη νύχτα, και να δεις που ούτε ρουθούνι δε θα άνοιγε. Αυτή θα ήταν γιορτή.Γι' αυτό λοιπόν, μη λυπάσαι που "έχει βεβηλωθεί τόσο πολύ η μέρα και η έννοια του Πολυτεχνείου". Να λυπάσαι που Την Έχουμε Βεβηλώσει τόσο πολύ αυτή τη μέρα. Εμείς, σε πρώτο πρόσωπο, όχι σε τρίτο απρόσωπο. Με τον φόβο και την αδιαφορία να αναλάβουμε τις Δημοκρατικές μας Υποχρεώσεις. Ναι, έχουμε και τέτοια εκτός από δικαιώματα.Έχω περάσει τη μισή μου ζωή στα Εξάρχεια. Τώρα λοιπόν που σου απαντώ από την επαρχία ως οικονομικός μετανάστης εσωτερικού εδώ και μια 5ετία, ντρέπομαι και θίγομαι όταν διαβάζω σχόλια σαν το δικό σου - όπως και τα περισσότερα πριν και μετά από αυτό.Αλλά τίποτε από αυτά δε μου κάνει εντύπωση. Και το 1973 το ίδιο δε συνέβαινε; Την ώρα που κάποιοι φοιτητές ήταν στα κάγκελα, ο γενικός πληθυσμός τι έκανε; Ό,τι ξέρει καλύτερα, κρυβόταν. Η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης του νοικοκυραίου ήταν το πολύ-πολύ ένα πιάτο φαγητό στη λούφα έξω από τα κάγκελα.Και όταν τελικά "αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία", οι ίδιοι φοβισμένοι, πλην όμως περήφανοι, Έλληνες επέτρεψαν στους ήρωές τους να ξεφτίσουν σε Λαλιώτηδες και Δαμανάκηδες. Τους ψήφισαν κατ' εξακολούθηση, τους ανήγαγαν σε χλιδάτες ημιθεότητες με αντάλλαγμα ρουσφέτια και διακοποδάνεια. Όλους αυτούς τους ξεπεσμένους Παπουτσήδες που έχουν το θράσος να περιφέρουν τη ματωμένη σημαία (στον άκυρο προορισμό της πρεσβείας των ΗΠΑ) και μετά οι ίδιοι ως σοσιαλμνημονιακοί υπουργοί δημόσιας τάξης να σαπίζουν στο ξύλο και τα χημικά αδιακρίτως γέρους και παιδάκια στο Σύνταγμα γιατί πήγαν να διεκδικήσουν την αξιοπρέπειά τους.Θυμάστε άραγε τους "αγανακτισμένους", πώς τέλειωσε το πανηγυράκι της πλατείας Συντάγματος το '11;Πήγαν καλοκαιρινές διακοπές.Η παραλία ήταν η πύλη για το 5ο στάδιο της θλίψης, την αποδοχή.Κοπελιά ειλικρινά σε νοιάζομαι και σε καταλαβαίνω. Έχω δεκάδες φίλους και φίλες σαν σε σένα που καθημερινά καταθλίβονται, αγχώνονται, φοβούνται και απελπίζονται. Κι εγώ άλλωστε ένας από σας είμαι.Γι' αυτό από καρδιάς σου λέω πως το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι πράγματι να φύγεις από την Αθήνα. Τουλάχιστον από το κέντρο. Τίποτε καλό δεν μπορεί να βγει από έναν καθημερινό συναισθηματικό βιασμό. Σίγουρα δεν είναι ο ενδεδειγμένος δρόμος για να γίνεις μια σωστή μάνα.Μάλιστα, θα σου πρότεινα να έρθεις εδώ στα μέρη μου. Είναι τόσο ασφαλή που δεν κλειδώνω καν την πόρτα το βράδυ. Την τελευταία φορά που είχε θόρυβο αργά ήταν ένας γείτονας που το παράκανε με το τσίπουρο. Όλη η πόλη το συζητούσε την άλλη μέρα.Εγώ ευχαρίστως θα αντάλλαζα σπίτι μαζί σου, μου έχουν λείψει τα Εξάρχεια και οι φίλοι μου (μη σκιάζεσαι, δεν έχω κάνει ποτέ γκράφιτι, δεν επιθυμώ να κάψω τίποτε περισσότερο από ξύλα στο τζάκι και η τελευταία φορά που πλακώθηκα με κάποιον ήταν στην 6η δημοτικού).Έλα μου όμως που το αριθμητικά ίδιο εισόδημα που πριν κάποια χρόνια μου επέτρεπε να νοικιάζω διαμέρισμα, να έχω ζωή και να κάνω όνειρα, σήμερα μου φτάνει μόνο για φαΐ και βασικό ίντερνετ, ώστε να σου απαντώ τυλιγμένος με κουβέρτα και παγωμένα πόδια γιατί δεν έχω θέρμανση.Δεν πρέπει να γκρινιάζω όμως, φταίω πρωτίστως εγώ όταν το 2010 άρχιζε η γνωστή προβοκάτσια στην πλατεία Συντάγματος και, αντί να τους σπάσουμε τα μούτρα στους 100 βαλτούς κρετίνους και μετά να συνεχίσουμε προς τα ενδότερα της Βουλής ως επιτάσσει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, φάγαμε αντ' αυτών τα δακρυγόνα και το ξύλο και μετά φύγαμε άρον άρον για το σπίτι. Ως εκατοντάδες χιλιάδες στον αριθμό, 100% γνήσιοι, καθαρόαιμοι Έλληνες δημοκράτες. Το επαναλάβαμε πλείστες όσες φορές το 2010 και το 2011, μέχρι που κουρελιάσαμε από μόνοι μας το Σύνταγμα της Ελλάδας διά της απραξίας.Θα σου αρέσει πάντως εδώ, θα δέσεις και με τον κόσμο. Αφού να φανταστείς, αν και μικρή η πόλη (1200 ψυχές όλες κι όλες), σχεδόν καθημερινά θα βρεθεί κάποιος να με ρωτήσει, "στα Εξάρχεια έμενες; Και δε φοβόσουν;"Έλα μου ντε. Αφού το είπε η Τρέμη και ο Πορτοσάλτε...