Η γριά Πουλίκα είναι η ψυχανάλυση της Ελλάδας από τον πόλεμο και μετά.Είναι ελληνική version του Ozzy σκεπτόμενου. Είναι ο θάνατος της Αμερικής, ο κροταλίας της ασφάλτου κατά Ζωρζ.Είναι η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας, η οποία δεν θέλει να αναπαραχθεί. Είναι ο πιο αστός αριστερότροπος, ο οποίος καταφανώς γράφει στην τσαμαδού του την αστική καταγωγή του. Αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει την αστική του ευγένεια. Γι'αυτό και ποτέ του δεν κατέστη λιγούρης ή φραγκοφονιάς. Έχει παίξει τσάμπα παντού και ποτέ δεν έχει πει όχι σε αγνά κίνητρα.Νομίζω ότι η γριά Πουλίκα είναι ό,τι πιο ροκ έχει υπάρξει σε ετούτη την ελληνόφωνη βαλκανική γωνιά."Μου αρέσουν οι σκύλοι γιατί είναι ορίτζιναλ σε αντίθεση με τους έντεχνους που είναι δήθεν" άλλο ένα κοινό με τον Τζιμάκο με τον οποίο πολλάκις έχουν παίξει μαζί σε διάφορα πάρτυ τύπου ΛΕΦΚΑ (: όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου / όχι άλλη κουλτούρα σε νταμάρια καφενείου [...] για σένα αγγελέ μου θα βγω στο Γολγοθά να κάνω συναυλία με γυφτολαϊκά).ΥΓ Δήαρ Μπόσκο θενγκ γιου