Μια από τα ίδια, βίωσα κι εγώ την αίσθηση της παγίδας με το διπλό τρόπο που περιγράφεις, και παγιδευμένη σε μια ζωή με καρότσια πάμπερς και ύπνο από τις 8, αλλά και δεμένη χειροπόδαρα κ αναγκασμένη να συμβιβάζω τα θέλω μου κ τις κινήσεις μου με αυτόν που είχα κάνει το λάθος να παντρευτώ!Δεν έχει καμία σχέση αν αγαπάς το παιδί, πάντα θα το αγαπάς αλλά 1ον αν δεν έχεις προηγούμενη επαφή με το θέμα χρειάζεσαι κάποιους μήνες για να καλιμπράρεις τη συμπεριφορά σου όπως ταιριάζει σε ένα μωρό. Στην αρχή όντως δεν ξέρεις τι να του πεις, πως να του τραγουδήσεις, ντρέπεσαι να είσαι χαζομαμά μπροστά σε άλλους κλπ. Όχι δεν το παθαίνουν μόνο οι άντρες. Το έπαθα κι εγώ. Τι με βοήθησε; οι γονείς και οι ευρύτερη οικογένεια που ως άλλης γενιάς, μου έδειξαν τρόπους επικοινωνίας με το μωρό. Μέχρι που μπήκα στο κλίμα και τα τραγουδοπαραμυθάκια αεροπλανάκια κ λοιπά παιχνιδάκια άρχισαν να μου βγαίνουν αυθόρμητα. Ακόμα κ το ότι οι άλλοι σε λένε πλέον "η μαμά", βοηθάει. Χρειάζεσαι να το ακούσεις αυτό πολύ για να μπεις στο νέο σου ρόλο. Στην αρχή σου είναι ξένος, εγώ έτσι το βίωσα.2ον ναι είναι υπερβολικό ξεπάτωμα το να έχεις μωρό. Όχι δεν μπορεί μια γυναίκα μόνη της να την παλέψει. Χρειάζεται ομάδα ναι να αναλάβει το μωρό, με σύμπνοια ως προς τη διαπαιδαγώγηση και κυρίως με αγάπη το ένα μέλος για τα άλλα. Η ευθύνη είναι τεράστια, η πληροφορία για το πάρεντινγκ απύθμενη, σε βουλιάζει σαν νέα μαμά στην αμφιβολία, που μαζί με τη σωματική κούραση σε τελειώνουν. Γι αυτό λέμε ότι είναι τελείως διαφορετικό να μοιράζεσαι το παιδί με κάποιον που σ αγαπάει κ σου προσφέρει υποστήριξη. Αν δε, παρουσιάσει κ κανένα θεματάκι ανάπτυξης ή άλλο το μωρό....βρες μώλο να πας να πέσεις. Αλλά ακόμα κ αν όλα είναι τέλεια, μόνο κ μόνο να βρεις κάποιον να στο κρατάει είναι ολόκληρη επιχείρηση. Κανείς δεν τα παρουσιάζει όπως πραγματικά είναι. Και 3ον που προσωπικά συνειδητοποίησα δε πολύ χαρντ γουέι, είναι ότι κυρία μου υπάρχουν νόμοι. Όχι δεν μπορείς να πάρεις το παιδί κ να φύγεις έτσι απλά, όχι δεν μπορείς να ανοίξεις την πόρτα κ να του πεις φύγε έτσι απλά. Πρέπει να περάσεις από δικαστήρια, στα οποία θα πρέπει να αποδείξεις ακόμα κ τα αυτονόητα κ πως δεν είσαι ελέφαντας, θα πρέπει να βρεις μάρτυρες να καταθέσουν ένορκα, θα πρέπει να αντικρούσεις τα ψέματα κ τις συκοφαντίες της άλλης πλευράς, θα πρέπει να ζήσεις με την αμφιβολία για μήνες, να δεχτείς πως η απόφαση δεν θα λαμβάνει μόνο υπόψιν εσένα αλλά κ τον άλλον κ κυρίως το περιβόητο, αυτό που ο νόμος θεωρεί το συμφέρον του τέκνου, και τέλος αγαπητή θα πρέπει να ζήσεις κι εσύ κ το παιδί σου με την απόφαση όποια κι αν είναι αυτή, δίκαια άδικη, ταλαιπωρία ξεταλαιπωρία, γιατι ειδεμή....το 100 κ μαζέψτε τη παραβίαση δικαστικής απόφασης αυτεπάγγελτα στο αυτόφωρο τουτεστιν στη φυλάκα, ναι μάλιστα αυτά που έβλεπες μόνο στις ταινίες τώρα θα τα ζήσεις, και το μωρό παιδί; θα μου πεις...ένα θα σου πω φίλη μου δεν ήξερες που έμπλεκες κ τώρα είναι αργά.Αλλά επειδή δεν έχεις φτασει ακόμα σε τόσο βαθιά νερά, επιστράτευσε βοήθεια από την οικογένειά σου αν αυτό είναι δυνατόν, μοιρασου περισσότερο τη φροντίδα του παιδιού εξάλλου καλό θα του κάνει η επαφή με περισσότερα άτομα, περισσότερα ερεθίσματα, περισσότερη αγάπη. Μάλλον δε δουλεύεις και είναι ένας καλός λόγος για να φρικάρεις, αν είσαι όλη μέρα σπίτι με το μωρό. Φαντάσου ότι εγώ τα πέρναγα αυτα κ ακόμα 16 μηνών νιώθω κάποιες φορές πνιγμένη, που έχω βοήθεια μέσα στο σπίτι όλο το 24ωρο κ δουλεύω φουλ τάιμ κ απασχολούμαι κ επίσης ότι ώρα θέλω ανοίγω την πόρτα κ πάω βόλτα χωρίς να ανησυχώ που θα μείνει το παιδί γιατί είναι σε καλά χέρια. Βρες τρόπο να κάνεις το ίδιο για να μην κλατάρεις. Το αν γουστάρεις τον άντρα σου αυτή την εποχή κ αν κάνετε σεξ κλπ, τι να σου πω, μου φαίνεται λίγο δευτερεύον. Μην ακούς την ποπ κουλτούρα "α το μωρό να μην επηρρεάσει τη σχέση μας κ τη σεξουαλική μας ζωή". Αυτά δεν γίνονται, εκτός αν υπάρχει πολλή αγάπη που είναι σπάνιο. Αν όχι, κοίτα να μεγαλώσεις το παιδί σου όπως μπορείς, να ξεπεταχτεί λίγο κ μετά η ζωή μπροστά σου είναι.
