Χα! Βλέπω εκλήθην να εκτεθώ. Ευχαριστώ για την πάσα Parisie. Εγκεφαλική καύλα. Αγαπημένο θέμα. Σάμπως υπάρχει κι άλλη; :) Εξηγούμαι ευθύς αμέσως.To θέμα δεν είναι να προτείνουμε συνταγολόγιο όπως κάνουν τα ποπ περιοδικά "πιάσε του παιχνιδιάρικα το χέρι και κοίτα τον στα μάτια και μετά κοίτα κάτω". Δεν υφίστανται συνταγολόγια επειδή κάθε άνθρωπος είναι μια μονάδα αλλά κι επειδή "κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί" που είπε και κάποιος κάποτε. Όλα συμπλέκονται κι ο άνθρωπος που καυλώνει τον άλλο πρέπει να αγαπάει την καύλα του άλλου. Να μην την υποτιμά. Να μην την απαξιώνει. Να την τιμά. Και να την σέβεται. Για να καυλώσεις εγκεφαλικά κάποιον πρέπει ΠΡΩΤΑ και ΚΥΡΙΑ να συντονίσεις από μικρές ηλικίες τον δικό σου εγκέφαλο να σκέφτεται με έλξη και καύλα, με έρωτα, με τον έρωτα όπως τον λένε οι ποιητές ως σύζευξη σώματος-πνεύματος. Δεν μπορεί το πνεύμα να λειτουργεί ξεκομμένο από το σώμα, αλλά και το σώμα δεν λειτουργεί ξεκομμένο από το πνεύμα! Όσοι το βλέπουν αλλιώς ούτε σεξ κάνουν καλό, ούτε εγκεφαλικοί είναι, παπάρια μάντολες είναι.Η εγκεφαλική καύλα είναι αν το δούμε θεωρητικά μια κατάδυση στον παγανισμό όταν ο άνθρωπος ήταν ακόμα σε επαφή με την φύση και δεν του είχε γανωθεί ο εγκέφαλος από όλες αυτές τις τάχαμου ανώτερες αποστειρωμένες ιδέες. Όταν τα δέντρα μιλούσαν, όταν τα νερά ήταν σπαρμένα με νεράιδες και τα δάση με λάμιες κι ο ψίθυρος των φύλλων έφερνε γητειές, όταν η Κασταλία πηγή τραγουδούσε και χρησμοδοτούσε μέσω της Πυθίας. Πρέπει να χορέψεις ξέφρενα σε Διονυσιακή έκσταση σαν μαινάδα σε ρυθμούς τελετουργικούς, να κολυμπήσεις στους χυμούς του σώματός σου, να χτυπηθείς και να χτυπήσεις (μεταφορικά), να παλέψεις σώμα με σώμα και να αναδυθείς μέσα στην Απολλώνεια λαμπρότητα της ύπαρξής σου για να καταλάβεις ότι είσαι Γυναίκα. Ότι είσαι απόγονος της Λίλιθ κι όχι της Εύας. Ότι είσαι μάγισσα! Και θα μαγέψεις. Αυτόν που θέλει και έχει την ικανότητα να μαγευτεί. Γιατί πρέπει κι ο δέκτης να έχει χορέψει στα δάση γυμνός κάποια νύχτα με φεγγάρι...μεταφορικά μιλώντας πάντοτε. http://pikosapikos.blogspot.gr/2008/09/blog-post.htmlΑφιερωμένο:https://www.youtube.com/watch?v=eZHBDcTwDtIΚαι τέλος ένα αγαπημένο (λατρεμένο) απόσπασμα από τον Ντέμιαν του Έρμαν Έσσε. “Η αγάπη δεν πρέπει να παρακαλεί” είπε, “ούτε να απαιτεί. Η αγάπη πρέπει να έχει την δύναμη να φτάσει στη βεβαιότητα. Τότε ελκύει και δεν ελκύεται. Σίνκλερ, η αγάπη σας ελκύεται από μένα. Αν καμιά φορά με ελκύσει, τότε θα έρθω. Δε θέλω να δώσω δώρα, θέλω να με κερδίσουν”.Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. :)
