Τι τσουνάμι βιωμάτων θαμμένων στο βυθό της λήθης ήταν αυτό σήμερα Ποσειδώνα μου;Παιδιά, κορίτσια για την ακρίβεια, σας έχει κοιτάξει ποτέ γυναίκα με τον τρόπο που περιγράφει η #1? Από το δημοτικό τραβούσα τα βλέμματα των ανδρών, όλων των ηλικιών. 12-92. Χωρίς πουτανιά. Ο σωματότυπος μου ήταν από τα 12 μου. αυτός που εξάπτει την φαντασία των ανδρών. Δεν ήμουν όμορφη, δεν ήμουν άσχημη, δεν είμαι ψηλή με δίμετρα πόδια. Δεν ήμουν άπιαστη, ήμουν προσιτή.Τις φορές που τολμούσα να χαμογέλασω κι εγώ, αν μου άρεσε κάποιος, ήταν πράσινο φως για πολλά περισσότερα απ'όσα ήθελα ανά τα χρόνια να δώσω και όταν έλεγα, ωπ, παρεξήγησις, ενίοτε με έβριζαν. Δηλαδή, αν αποδεχόμουν το βλέμμα και το ανταπέδιδα, αυτομάτως σήμαινε ότι αποδέχομαι ότι είμαι ελκυστική και το απολαμβάνω. Αυτό όμως είχα δικαίωμα να το κάνω μόνο εφόσον σκόπευα να χαρίσω το σώμα μου σ'αυτούς που χαμογέλασα. Πέρασα όλη την εφηβεία φορώντας ότι φαρδύτερο υπήρχε για να κρύβει τις καμπύλες μου, αλλά τις έκανε ακόμα πιο προκλητικές η σκέψη ότι αφού διαγράφονται, άρα είναι έντονες. Και σωτηρία δεν υπήρχε εκτός από το να γίνομαι αντιπαθητική, ξινή, άγρια. Δυστυχώς, πολλοί το θεωρούσαν αυτό πουτανιά, ότι τους παίζω και να μην τα πολυλογώ, σπάνια ολοκληρωνόταν κάτι χωρίς να με βρίσουν στο τέλος, γιατί ποια νόμιζα ότι είμαι.Εκείνα τα χρόνια συχνά οι συμμαθήτριες με σχολίαζαν, με κουτσομπόλευαν, είτε έβλεπα τα βλέμματα είτε έφταναν στ'αυτιά μου τα λόγια. Τραβούσα όμως τόσο μεγάλο ζόρι με τους άντρες που δεν έδινα καμία σημασία σ'εκείνες.Όταν μεγάλωσα και βγήκα από φαρδιά μου ρούχα, απενοχοποίησα το σώμα μου και τις φτιαξιά του, φορώντας ρούχα μου δεν με έκαναν να αυτοτιμωρούμαι νιώθοντας άσχημη, αντιμετώπισα τις γυναίκες. Το κοινό που είχαν ήταν ότι δεν ένιωθαν οι ίδιες όμορφες, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους, είχε χαμηλή αυτοπεποίθηση. Αυτή την πίκρα είχα ξεχάσει και τη θυμήθηκα σήμερα με την περιγραφή της #1, και τα σχόλια προς εκείνη. Αυτή τη μοναξιά, την ενοχή και το φόβο να νιώσω όμορφη, γιατί θα με βρίσουν.Πώς είστε σε θέση να ξέρετε πώς κοιτάζει η συνάδελφος της #1; Αποκλείεται να υπάρχουν άνθρωποι που δεν νιώθουν καλά μ'αυτό που είναι και τους φταίνε εκείνοι που είναι πιο τυχεροί ή πιο καλά με τον εαυτό τους; Δεν έχετε συναντήσει ποτέ σας ανθρώπους που ζηλεύουν αυτό που δεν έχουν; Τι σημασία έχει αν εδώ πρόκειται για κιλά; Ή αν πρόκειται για γυναίκες;Έλεγα προχθές για μια γειτόνισσα που μισεί τους ανθρώπους. Άγιο έχω και είναι φίλες οι πεθερές μας και *αναγκάστηκε* να με γνωρίσει. Δεν υπάρχει γυναίκα νεότερη από εκείνη στη γειτονιά που να μην τη σκυλοβρίζει. Βρίζει όλα τα νέα κορίτσια που "παίρνουν για δουλειά". Όλες όσες φοράνε μίνι επίσης. Ήμουν πολύ τυχερή που με γνώρισε πρώτα, είχα και την ασπίδα του πένθους και τη σεβάστηκε και έτσι είχα το χρόνο να της δείξω ότι δεν απειλείται, ότι έχουμε κοινά, γελάμε. Και έτσι φτάσαμε να μου πει ευθέως και όσο μπορούσε πιο χαριτωμένα, πόσο ζηλεύει το στήθος μου, κι έτσι είχα την ευκαιρία να της πω ότι αυτό που εκείνη νομίζει ως δώρο, έχει υψηλό τίμημα. Θα ήθελα να νιώθω την ελευθερία να μη σκέφτομαι τι να φορέσω όταν θα πάω σπίτι της, αλλά τα βλέμματα και τα σχόλια της με κάνουν να το σκέφτομαι. Κι εγώ θα ήθελα να μου πει κάποιος τι να κάνω, όμως ξέρω ότι μπορεί να με καταλάβει μόνο όποιος έχει βρεθεί σ'αυτή τη θέση. Γιατί αυτός ξέρει ότι η απάντηση δεν είναι "ε, κι εσύ μην πας". Η #1 νομίζω, από τη δική μου εμπειρία, ότι προσπαθεί να πει στη συνάδελφο, "είμαι καλή, δε θέλω να σε κάνω να νιώθεις άσχημα, ξέρω πώς είναι να έχεις χαμηλή αυτοπεποίθηση". Δυστυχώς έκανε το λάθος και ομολόγησε ότι νιώθει ελκυστική. Πώς τόλμησε;,Συμφωνώ απολύτως ότι ίσως είναι υπερευαίσθητες οι κεραίες της και η συνάδελφος να μην τα νιώθει όλα αυτά, αλλά δε θα αμφισβητήσω ότι νιώθει άβολα, λέγοντας ιδέα σου είναι. Θα της πω ότι οι μισανθρωπικές ψυχές δε γιατρεύονται με ημίωρες διαλέξεις. Θέλει πολύ χρόνο. Ο λόγος που εγώ ασχολούμαι με την γειτόνισσα, είναι ότι δεν μπορώ εκ των πραγμάτων να την αποφύγω εντελώς, θα είμαστε κοντά λογικά για αρκετά χρόνια. Τη βλέπω όταν έχω κουράγιο, γιατί ξέρω ότι το χρειάζομαι για να αντικρούω, με ευγένεια, κάθε σχόλιο της. Και θα το βρίσκω, γιατί δεν έχω ν'αντιμετώπισω το βλέμμα της.
