Leas ευχαρίστως να το αναλύσω (επειδή κιόλας το πιστεύω στην ουσία του, το στίχο που ανέφερα).Κατ'αρχάς να πω ότι ο δικός σου στίχος από το Μονόγραμμα δικαίως σε συνεπαίρνει (γενικά όλο το Μονόγραμμα) επειδή αποτυπώνει αυτή την μοναδικότητα που έχει ένας άνθρωπος και δη ένας άνθρωπος που ερωτευόμαστε: το νησί εκεί είναι ένας ιδεατός χώρος ανάπαυσης και ευωχίας που αποτυπώνει τα χαρακτηριστικά επομένως του ερωτικού αντικειμένου του πόθου. Την ειδυλιακή προσδοκία. Ο στίχος που εγώ ανέφερα είναι του John Donne από το "Devotions upon emergent occasions and seuerall steps in my sicknes - Meditation XVII" από το 1624 και περικλείεται σε ένα μεγαλύτερο απόσπασμα που δείχνει και το νόημά του καλύτερα:"All mankind is of one author, and is one volume; when one man dies, one chapter is not torn out of the book, but translated into a better language; and every chapter must be so translated...As therefore the bell that rings to a sermon, calls not upon the preacher only, but upon the congregation to come: so this bell calls us all: but how much more me, who am brought so near the door by this sickness....No man is an island, entire of itself...any man's death diminishes me, because I am involved in mankind; and therefore never send to know for whom the bell tolls; it tolls for thee."Μεταφράζω εκ του προχείρου:"Όλη η ανθρωπότητα είναι ένας συγγραφέας, κι αποτελεί ένα τόμος. Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, το κεφάλαιό του δεν εκριζώνεται από το βιβλίο, αλλά μεταφράζεται σε μια καλύτερη γλώσσα. Και κάθε κεφάλαιο πρέπει έτσι να μεταφράζεται...Όπως λοιπόν η καμπάνα, που καλεί στο κήρυγμα, δεν καλεί μόνον τον ιεροκήρυκα, αλλά και το εκκλησίασμα να συναθροιστεί, έτσι αυτή η καμπάνα μας καλεί όλους. Και πόσω μάλλον εμένα, που έχω έρθει τόσο κοντά στις Πύλες απ' αυτή την ασθένεια...Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, αυτούσιος στον εαυτό του...κάθε ανθρώπου ο θάνατος με λιγοστεύει κι εμένα, επειδή είμαι αναμεμειγμένος στην ανθρωπότητα. Κι επομένως ποτέ μην στέλνεις [μαντατοφόρο] να μάθεις για ποιόν χτυπάει η καμπάνα. Χτυπάει για σένα."Όπως το ερμηνεύω εγώ (κάπως ρομαντικά ουμανιστικά, το παραδέχομαι) η σύζευξη της ανθρώπινης μοίρας με τον διπλανό μας συνάνθρωπο, πόσο μάλλον του ερωτικού μας στόχου, είναι κάτι που μας αφορά και που μας επηρρεάζει. Κι έτσι απορρέει από έναν βαθύτερο σεβασμό προς την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του, αυτό που τον κάνει άνθρωπο, την μοναδική υπόστασή του. Για να το προχωρήσω στο θέμα μας: Η καύλα του (σωματική, εγκεφαλική) είναι μέρος της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του. Έτσι το βλέπω. Γι'αυτό μου φαίνεται παντελώς ακατανόητο (και βδελυρό από ηθικής απόψεως) πώς υπάρχουν γυναίκες (γιατί δυστυχώς γυναίκες κυρίως το κάνουν αυτό...) που "αηδιάζουν" που κάποιος δεν εγκρίνουν ερωτικά έχει φτιαχτεί μαζί τους. Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί κι όλοι είμαστε μέρος του ίδιου βιβλίου που γράφεται κι επανεγράφεται σαν ένα παλίμψηστο. :)
