#6.Το ίδιο άρωμα δε μυρίζει ακριβώς το ίδιο πάνω σε όλους.Εκτός κι αν είναι από αυτά,που είναι τόσο έντονα σαν εντομοκτόνο και σκοτώνουν τα πάντα όλα στο πέρασμα τους.Επομένως δεν υπάρχει λόγος να κρύψεις,ότι επιλέγεις το τάδε.Σε εσένα μπορεί να είναι τέλειο,να μου αρέσει,να το δοκιμάσω και να μη μου πάει καθόλου.Ή απλά να μην εκφράζει το χαρακτήρα μου ή και τη διάθεση της στιγμής.Το άρωμα κάποιου επίσης σαν μνήμη συνδέεται με όλο το υπόλοιπο πακέτο.Είναι σαν μια πινελιά πάνω σε έναν ολόκληρο πίνακα.Κι επειδή είναι γιορτές και μου λείπει παραπάνω κι επειδή συγκινήθηκα,δε θα τη γλιτώσετε πάλι.Θα διαβάσετε και τα σώψυχα μου,γιατί δεν μπορώ να το πω σε δικούς μου.Θα βουρκώσω και δε θέλω.Ένα χρόνο μετά το θάνατο της θείας μου,που δεν ήταν ποτέ θεία μου,μάλλον μεγάλη αδερφή,λόγω μικρής ηλικιακής διαφοράς μεταξύ μας,και σχεδόν συνομήλικη φίλη όσο μεγαλώναμε,γιατί ο χαρακτήρας της της έκοβε χρόνια,συνειδητοποίησα,ότι φορούσαμε το ίδιο άρωμα.Ξεκαθάριζε κάποια προσωπικά της πράγματα η κόρη της.Κάποια κράτησε και έδωσε κάποια σε μένα.Ανάμεσα σ'αυτά ήταν και το άρωμα της.Δεν το φορούσε το καλοκαίρι,που βρισκόμασταν κυρίως.Όσο πιο απλά μπορούσε κυκλοφορούσε εκεί.Άλλωστε ήταν απ'τους ανθρώπους,που ξεχώριζαν χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα.Είχε ποτίσει όμως πολύ διακριτικά κάποια ρούχα της,την τσάντα,το πορτοφόλι της,τις κορδέλες,που έπιανε τα μαλλιά της.Το ήξερα από κει,το αγαπούσα πάντα,το αναγνώρισα ξεκάθαρα,όταν είδα το μπουκάλι και το μύρισα.Δεν το είχα ταυτίσει με το δικό μου.Όπου αλλού και να το μυρίσω,ακόμα και πάνω μου,δε θα είναι ποτέ το ίδιο.Είναι και μια γλυκόπικρη απόδειξη,ακόμα μία,για την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μας.
