#3Νομίζω παίζουν πολύ ρόλο και τα βιώματα. Προσωπικά μου έχει επιτεθεί σκύλος χωρίς εγώ να τον προκαλέσω με οποιονδήποτε τρόπο, να δείξω οτι φοβάμαι, να κινηθώ περίεργα κλπ Απλά περπάταγα στο δρόμο, άρχισε να μου γαυγίζει και να με πλησιάζει, εγώ τον αγνόησα και συνέχισα ήρεμα το δρόμο (όπως κάνω συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις) και αυτός μου όρμησε και δάγκωσε (ευτυχώς) ένα μικρό σακ βουαγιάζ που είχα περασμένο χιαστί με αποτέλεσμα να σκιστεί λίγο (μικρό το κακό). Επίσης μου έχει τύχει να με περικυκλώσει αγέλη σκυλιών τα οποία γαύγιζαν σαν τρελά, ευτυχώς αυτή τη φορά η ήρεμη αποχώριση με βοήθησε (αν και τα είχα χρειαστεί αρκετά). Αν όμως δεν ήμουν ψύχραιμος ή ήταν στη θέση μου πχ ένα παιδάκι που θα αντιδρούσε βάζοντας το στα πόδια δε θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν. Οπότε από τότε, ακόμα και όταν βλέπω σκύλο με το αφεντικό του που δεν έχει λουρί όχι απλά αδέσποτο, είμαι έξτρα προσεχτικός, εώς αποφεύγω αν κάτι δε μου αρέσει και δυστυχώς τα κυκλοφορούν πολλοί έτσι και μάλιστα αν τύχει ο σκύλος να κινηθεί προς εσένα για οποιονδήποτε λόγο (για να παίξει ή και απειλητικά) σου λένε "εντάξει μωρέ δε δαγκώνει το σκυλάκι". Ανευθύνοτητα και ωχαδελφισμός στο 100% με λίγα λόγια.
