Αυτό που μπορώ να προσφέρω στον σχολιασμό του ενδιαφέροντος άρθρου είναι κάτι που έχω συζητήσει με το ευρύτερο κοινωνικό μου περιβάλλον ηλικίας που έζησε την χούντα. Όσοι δεν ήταν ιδεολόγοι κομμουνιστές, πράγματι δεν ήθελαν ούτε τον κομμουνισμό αλλά ούτε την δικτατορία. Απλά όπως μου το διατύπωσαν "εμάς δεν μας πείραξαν, παιδί μου". Δηλαδή στην καθημερινότητα μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού καταλαβαίνω ότι δεν άλλαξε κάτι άρδην. Σίγουρα αυτό κάτι δείχνει και για την ελευθεροτυπία, και για την αισθητική, και για τον τρόπο ζωής, και την εν τέλει φιλοσοφία του έλληνα μη κομμουνιστή. Αυτό που πραγματικά έκανε τρομερή αίσθηση και ταρακούνησε αυτήν την μεγάλη -όπως συμπεραίνω- μερίδα πολιτών και την έστρεψε πραγματικά (ίσως όχι πάντοτε αγωνιστικά, αλλά τουλάχιστον ιδεολογικά) εναντίον της χούντας ήταν η προδοσία της Κύπρου. Και το καθεστώς Ιωαννίδη, για τον οποίο όλοι της γενιάς αυτής εκφράζονται με τα χειρότερα δυνατά λόγια, ακόμα και όσοι είχαν έναν επιεική λόγο να απευθύνουν στον Παπαδόπουλο με την θεωρία της "επανάστασεως".