Αυτό μου έφερε στη θύμηση κάτι που είχα γράψει κάποτε:ΤοπίοΤο τοπίο σαφές· δεν αφήνειαμφιβολίες τέσσερις ράγες· δύο και δύο και επάνω τους δυό τρέναΣε ένα χώρο δεντρόφυτο κατά μήκοςπεριφραγμένο με σιδερένια κάγκελα να μην εισχωρεί κανείς παρείσακτος και κάπου, κάπου βλέπεις μικρές διαβάσεις·ελεγχόμενεςκάθετες προς τις ράγες·Να περνάν οι περαστικοί και να φεύγουν απ’την άλλη, βιαστικά. Πριν έρθουνε τα τρένα και τους πατήσουν.Και οι ζωές μας και αυτές παράλληλεςσυνοδοιπόροι στον ίδιο δρόμο.Στις ίδιες –παράλληλες- ράγες Κάθομαι και κοιτάω τα τρένα μας να τρέχουν και αναμένω. Και καρτερώ την σύγκρουση όταν έρθει.Την αναπόφευκτη, την λυτρωτική, την απαραίτητη. Άραγε θα επιζήσει κανείς;Αυτό ούτε ο μάντης Τειρεσίας δεν το ξέρει.Ένα μόνο είναι σίγουρο.Τίποτα ποια δεν θάναι ίδιο.Τίποτα ποια δεν θάναι όπως παλιά.Αυτό δεν ήθελες;Αυτό.Και αρκεί!