Αγαπητή 3, μακάρι να είχα κι εγώ κάποια συμβουλή να σου δώσω αλλά η θέση μου είναι παρόμοια. Οι αγγελίες είναι λίγες, όλοι θέλουν προϋπυρεσία, κι εγώ μόλις βρήκα την πρώτη μου (σαν πτυχιούχος πλέον) δουλειά με το βασικό μισθό και ευθύνες 5άχρονης εμπειρίας. Το αίσθημα ματαίωσης είναι τεράστιο, νιώθω σαν να είμαι κολλημένη σε ένα βούρκο όπου θα μείνω μέχρι τα βαθιά γεράματα. Σκέφτομαι ότι δεν θα καταφέρω ποτέ στη ζωή μου να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά, σε έναν κλάδο που ψυχορραγεί, άσε που λόγω απόστασης δεν προλαβαίνω να βρω δεύτερη δουλειά και νιώθω ότι όλο αυτό θα επεκτείνεται στο άπειρο. Συγνώμη για τη μαυρίλα που περιγράφω - είναι αυτά κι άλλα πολλά στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, είναι στιγμές που γίνομαι πιο αισιόδοξη αλλά μετά τα ξαναθυμάμαι -, δεν θέλω να το μεταφέρω σε άλλους. Είναι όμως κάτι που συμβαίνει με την κρίση που δεν είναι κρίση πλέον γιατί οι κρίση περνάει και αυτό κατσικώθηκε και καταλαβαίνω ότι δεν είμαι η μόνη που έχω αυτά τα προβλήματα και τις σκέψεις, είναι κι άλλοι και το πρόβλημα είναι πολύ πιο μεγάλο από τη γενιά μου.