#1 εγώ πάντως σε τραπέζια μέχρι 8 ατόμων θα φροντίσω να ρωτήσω αν υπάρχουν αλλεργίες ή κάτι που δεν αντέχει καθόλου να φάει κάποιος. Γιατί μου έχει τύχει και το αντίστροφο: να μας έχει καλεσει ο διευθυντής για δείπνο και η γυναίκα του να σερβίρει πρώτο πιατο σελινόριζα που ούτε να τη μυρίσω δεν μπορώ. Κι επειδή δεν είναι 'τέτοιοι' άνθρωποι που να μπορείς να πεις ότι δεν τρως ποτέ αυτό το φαΐ χωρίς να σε κοιτάξουν περίεργα, έφαγα τη μερίδα μου. Όλη. Με πολύ κρασί. Ε, δε θέλω να έρθει κάποιος σπίτι μου και να περάσει το ίδιο, να σιχτιρίζει και να μη βλέπει την ώρα να φύγει. Και οι αλλεργίες ειναι φυσικά ακόμη πιο σημαντικές.# 5 δίκιο έχει η Αμπα και όλοι που σου λένε να μιλήσεις, γιατί αυτό το θέμα πρέπει να λυθεί. Αλλά εγώ νομίζω ότι δε θα βγάλεις άκρη με τη συζήτηση γιατί πάντα θα αρνείται να απαντήσει. Μήπως να δοκιμάσεις να πουλήσεις τρέλα; πχ την επόμενη φορά που θα σου πει ότι έχει κανονίσει ταξίδι πχ στη Δανία 5-15 να πεις κάτι τύπου "Δανία;! Πάντα ήθελα να πάω Δανία. Λοιπόν, κλείνω κι εγώ - με ποια αεροπορική;" ή "Μωράκι τελεια, θα σε παω αεροδρομιο, θα σε παρω κιολας μετά, φέρε μου σε παρακαλω τα τάδε τοπικά προϊόντα". (Σόρυ αλλά έχω την εντύπωση ότι μπορεί να μην πηγαίνει πάντα εκεί που λέει).Και ακόμη πιο καλο για εμένα θα ήταν να αρχίσεις να κανονίζεις τα χόμπυ που μοιράζεστε, με άλλους. Ήθελε να δει ένα τελευταίο έργο; Πες του ότι εσυ θα το δεις την Πέμπτη - και μην τον καλέσεις. Ξέρω ότι φαίνεται παιδιάστικο, και είναι, αλλά νομίζω ότι έτσι θα τον 'αναγκάσεις' να κάτσει να συζητήσει μαζί σου και να θέλει να μιλήσετε για κάποια πράγματα. Επίσης, ίιιισως με τη βοήθεια της ενσυναίσθησης να καταλάβει πόσο άσχημο είναι να τον παραγκωνίζεις σε κάτι που ο ίδιος θεωρεί ότι πρέπει να μοιράζεστε οι δυο σας.