#1Λοιπόν υπήρχε στη ζωή μου κάποιος για πάνω από μια δεκαετία συνολικά, καψούρα δεν ήμουν ακριβώς αλλά οι λεπτομέρειες δεν είναι της παρούσης, και πάντα όταν τον ρωτούσα τι σκέφτεται, επειδή ήταν έτσι σιωπηλός και δεν μιλούσε για τον εαυτό του, μου απαντούσε "τίποτα". Αλήθεια έλεγε.Θέλεις να τον βλέπεις, να είστε μαζί σε μια κανονική σχέση. Αυτός δε θέλει. Ρε κορίτσια, άλλο η αυτοπεποίθηση και άλλο η υπερεκτίμηση της γοητείας μας. Ότι δηλαδή, αν τον καταφέρουμε να σταματήσει να ζουζουνίζει και να παλουκωθεί σ'ένα σημείο για να κάνει φόκους πάνω μας, θα τον μαγέψουμε, γιατί μέχρι τότε δε μας έχει δει καλά-καλά για να καταλάβει ότι είμαστε το κάρμα του. Και το διάστημα που μεσολαβεί από το ζουζούνισμα μέχρι το παλούκωμα, το λέμε καψούρα. Η καψούρα (πρέπει να) είναι η φάση, που νομίζεις ότι θα σου στρίψει από τη χαρά που τον έχεις στη ζωή σου, είναι δικός σου, δεν πιστεύεις στα μάτια σου και όλα είναι τέλεια, παρόλο που δεν είναι, αλλά δε σε νοιάζει, δεν υπάρχει "αλλά", δεν υπάρχει δυσκολία, όλα κυλάνε γάργαρα. Και μετά που περνάει η καψούρα και κάθεσαι να δεις τις ατέλειες, ζυγίζεις αν μπορείς να περάσεις καλά και μ'αυτές παρούσες.
